Το παρακάτω άρθρο αναρτήθηκε στην επίσημη σελίδα της Ελληνικής Κυβέρνησης για Ατόμων με Αναπηρία και σχετικών δράσεων. Η δράση αναφοράς ήταν το πρόγραμμα "Αυτό το καλοκαίρι είναι δικό μας" το 2015 το οποίο υλοποιούσε η ΕΛΙΞ στα ειδικά σχολεία της Θεσσαλονίκης και της Ελευσίνας με την υποστήριξη των ΕΛΠΕ (link αρχικής ανάρτησης).
- - - - -
«Περίπου 50 εθελοντές από το εξωτερικό συμμετέχουν κάθε χρόνο στο πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης «Αυτό το καλοκαίρι είναι δικό μας», που διοργανώνεται από την «Έλιξ- Προγράμματα Εθελοντικής Εργασίας» στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα.
Τέσσερις από αυτούς μοιράζονται μαζί μας την εμπειρία τους τονίζοντας πόσο σημαντικό είναι να πραγματοποιείται το πρόγραμμα κάθε χρόνο.
Η Somin Kim, 21 χρόνων από τη Νότιο Κορέα, σπουδάζει στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Πανεπιστημίου της Σεούλ. Επέλεξε να έρθει για εθελοντισμό στην Ελλάδα, για να γνωρίσει περισσότερους ανθρώπους με διαφορετική αντίληψη και κοσμοθεωρία.
Επιθυμεί μέσω των εμπειριών της να καλλιεργηθεί και να συμβάλει στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Έχοντας ήδη εθελοντικές εμπειρίες στην Κορέα, μια και είναι μέλος της ομάδας «Sin-na», που αποτελείται από μαθητές που θέλουν να συμβάλουν στη δημιουργία ενός ευτυχισμένου κόσμου όπου όλοι θα ζουν μαζί, αποφάσισε να αξιοποιήσει το καλοκαίρι της με το πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης ατόμων με αναπηρία στη Θεσσαλονίκη.
«Ακόμα κι αν είχα πολλές ευκαιρίες να γνωρίσω ανθρώπους από το εξωτερικό κατά τη διάρκεια του Erasmus που έκανα στην Ιταλία, εδώ μέσα σε δύο εβδομάδες ένιωσα πιο έντονα συναισθήματα παίζοντας με τα παιδιά με όλη μου την καρδιά, χορεύοντας, τραγουδώντας, μαγειρεύοντας και διασκεδάζοντας με αστεία κάθε στιγμή. Πέρασα ένα αξέχαστο, ζεστό καλοκαίρι με τους μικρούς μου φίλους, αλλά και με τα μέλη της ομάδας των εθελοντών. Έζησα όσα ονειρευόμουν πριν έρθω στην Ελλάδα!
Μέσα από αυτές τις εμπειρίες, έμαθα ότι τα λόγια δεν μπορούν να είναι εμπόδιο στην αλληλεπίδραση με τους γύρω μου και στην εκδήλωση των συναισθημάτων μου προς τους άλλους, αν θέλω να τους κατανοήσω και να έρθω κοντά τους.Στην αρχή δεν ήξερα πώς να χειριστώ απρόσμενες καταστάσεις.
Για παράδειγμα, όταν τα παιδιά ήθελαν κάτι που θα μπορούσε να με στενοχωρήσει, δεν έλεγα “όχι” για να μην τα κακοκαρδίσω. Αλλά με την καθοδήγηση από εξειδικευμένους παιδαγωγούς, συνειδητοποίησα πως οι πράξεις μου μπορεί να επηρεάσουν με λανθασμένο τρόπο την κοινωνικοποίησή τους. Όταν έμαθα πώς να λειτουργώ, η σχέση μου με τα παιδιά έγινε πιο σταθερή και ποιοτική.
Η καλύτερη στιγμή μου ήταν κάθε φορά που τα παιδιά μου χάριζαν το χαμόγελο και τις αγκαλιές τους, μου έδιναν αγάπη που ξεχειλίζει. Έχουν εκπληκτικά καθαρή καρδιά,χωρίς πρόθεση να κρύψουν τα συναισθήματά τους για τους άλλους. Ξέρουν πώς να δείξουν τι νιώθουν άμεσα και ειλικρινά. Σε αντίθεση με εμάς, κάθε φορά που αισθάνονται αγάπη για τους άλλους, το δείχνουν χωρίς δισταγμό. Αγαπώ πραγματικά την ειλικρίνεια και τις εκφράσεις τους».
Ο Chingiz Eldaroglu, 25 χρόνων από το Αζερμπαϊτζάν, έχει δουλέψει με παιδιά στο παρελθόν και θεωρεί πως, για να δουλέψεις με παιδιά με αναπηρία, πρέπει να έχεις ικανότητες, αγάπη και ταλέντο. «Φυσικά, χρειάζονται κάποια φυσική 
υποστήριξη για να κινηθούν, να φάνε, να μελετήσουν και ούτω καθεξής.
Αλλά ο κύριος στόχος και το καλύτερο μέρος είναι να πάρεις την αγάπη τους, την προσοχή τους, και να τους κάνεις να αισθάνονται ισχυροί ώστε να σε κάνουν φίλο τους. Αυτή η διαδικασία με κάνει να νιώθω ότι έκανα τις καλύτερες φιλίες της ζωής μου.
Στο παρελθόν δεν είχα παρόμοια εμπειρία αλλά πλέον είμαι τόσο πρόθυμος να το κάνω κάθε χρόνο»μας είπε. «Μια από τις καλύτερες στιγμές μου ήταν όταν ένα από τα παιδιά, ο Βασίλης, προσπαθούσε να παίξει μπάσκετ.
Μετά από μερικές μέρες που έπαιξα μαζί του, πέτυχε τρία συνεχόμενα καλάθια με μεγάλη ευκολία. Είναι πραγματικά υπέροχο ότι μπορείς να δεις τις αλλαγές με τα μάτια σου.
Επίσης, μια από τις καλύτερες αναμνήσεις μου είναι ο καλύτερός μου φίλος, ο Γιάννης! Κατά τη διάρκεια της πρώτης ημέρας ήμουν διστακτικός μαζί του, αλλά τελικά μου έδωσε την καλοσύνη και την φιλία του. Έτσι έπαιρνε το καπέλο μου, κουνούσε τα χέρια μου και έκανε τατουάζ μαζί μου.
Είναι απλώς μια μικρή κίνηση, αλλά εκείνη τη στιγμή, όταν συμβαίνει, είναι μια μεγάλη βελτίωση, πολύ μεγάλη.Ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος και λυπημένος όταν ήρθε η ώρα του “αντίο”, αλλά αγάπησα τόσο πολύ αυτά τα παιδιά και έχτισα τόσες υπέροχες αναμνήσεις, που αρκούν για να περιμένω μέχρι το επόμενο έτος».
Η Laura Mor Maldonato, 21 χρόνων από την Ισπανία, συμμετέχει για πρώτη φορά σε πρόγραμμα για άτομα με αναπηρία, μα σίγουρα όχι για τελευταία. Η Laura είναι εξοικειωμένη με τα παιδιά, καθώς η μαμά της είναι παιδαγωγός ειδικής αγωγής. Σκέφτηκε πως αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να τη βοηθήσει με τις σπουδές της στην ψυχολογία.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών της προσανατολίστηκε προς τη μελέτη του κοινωνικού στίγματος, με στόχο την ομαλοποίηση της ζωής ατόμων με αναπηρίες. «Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για την καταπολέμηση της απομόνωσης και του στίγματος από το να εξασφαλίσεις ένα χαρούμενο καλοκαίρι για τα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους.
Αυτές οι εμπειρίες σε βοηθούν να μάθεις ενεργά και με ρεαλιστικό τρόπο τι πραγματικά είναι η ζωή, ώστε να αποκτήσεις την ανοιχτόμυαλη προοπτική που η κοινωνική και διαπολιτισμική αλληλεπίδραση συνεπάγεται», μας δήλωσε. «Την πρώτη μέρα με τα παιδιά ήμουν συγκλονισμένη,σκεφτόμουν συνεχώς ότι δεν ήμουν σε θέση να το χειριστώ σωστά και δεν είχα
συνειδητοποιήσει πόσο λίγα μπορούσα να τους δώσω.
Όταν ξεπέρασα την πρώτη εντύπωση, ήταν πολύ πιο εύκολο. Ειδικά όταν είδα πόσο φυσικά οι εθελοντές άρχισαν να συνεργάζονται, τότε υπήρξε αλλαγή στις σκέψεις μου.
Ήμασταν εκεί γι’ αυτούς και αυτοί για μας, για να δημιουργήσουμε κάτι μαζί. Ήμασταν απόλυτα ικανοί να κάνουμε κάτι πραγματικά σημαντικό, συνδυάζοντας την κάθε μικρή προσπάθεια από τον καθένα μας. Επιπλέον, υπήρξε μια φιλική ατμόσφαιρα που μας επέτρεψε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Επειδή είμαι φοιτήτρια ψυχολογίας, το workcamp μου φάνηκε σαν μια ευκαιρία να αποκτήσω πρακτική εμπειρία για τις σπουδές μου: για τις δυνατότητες των παιδιών, τις δυσκολίες, τις ιδιαιτερότητες, τη συμπεριφορά, για τη σκέψη τους κ.λπ.
Επιπρόσθετα, αυτό που κέρδισα από αυτή την εμπειρία, είναι η ευκαιρία να κατανοήσω και να μοιραστώ με τα παιδιά τις ανάγκες, τις ανησυχίες, τους φόβους τους και, σίγουρα, την ευτυχία. Όλοι οι εθελοντές ωθήσαμε τους εαυτούς μας σε ένα μοναδικό επίπεδο ενσυναίσθησης.
Είμαι βέβαιη ότι όλοι μας βελτιώσαμε τους εαυτούς μας στη διαδικασία “προσφέρω– μαθαίνω’’ και από τη χαρά που νιώθαμε παίζοντας με τα παιδιά. Είναι δύσκολο να διαλέξω μόνο μια στιγμή ως την καλύτερη μεταξύ όλων. Έχω πολλές αναμνήσεις από το κάθε παιδί και όλες τους είναι πέρα από τις λέξεις. Σε γενικές γραμμές, μπορώ να θυμηθώ το πρώτο νέο που είπα στην οικογένειά μου, δηλαδή ότι τα παιδιά έμαθαν τα ονόματά μας από τη μια μέρα στην άλλη.
Έτσι κάθε νέα μέρα μας πλησίαζαν και μας κρατούσαν τα χέρια με χαμόγελο. Αυτό ήταν αρκετό για να σβήσει κάθε ανησυχία μας. Όταν αναπολώ όσα έζησα, έρχεται στο μυαλό μου ένα αγόρι, ο Ορφέας, με τον οποίο είχα στενό συναισθηματικό δέσιμο. Στο αποχαιρετιστήριο πάρτι δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά που φθάνουν στο τέλος τους.
Ξαφνικά ο Ορφέας ήρθε κοντά μου για να σκουπίσει τα δάκρυα από τα μάτια μου, και ξάπλωσε πάνω μου σαν να μου ζητούσε αγκαλιά. Αυτό ειλικρινά άγγιξε την καρδιά μου άμεσα και το είδος της ευτυχίας που ένιωσα θα το κρατάω για μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί μου».
Ο Vincenzo De Peppo, 18 χρόνων από την Ιταλία, συμμετέχει για πρώτη φορά σε εθελοντικό πρόγραμμα. Επέλεξε να κάνει εθελοντισμό με παιδιά με αναπηρίες επειδή ήθελε να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη και να δώσει την υποστήριξή του προς αυτούς,έστω προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να περάσουν όμορφα για δύο εβδομάδες.
«Μέσω αυτής της εμπειρίας ενημερώθηκα για ένα θέμα που ελάχιστα γνώριζα πριν, ένα ζήτημα για το οποίο οι άνθρωποι μιλούν, χωρίς να έχουν έρθει ποτέ σε επαφή με αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Μέσω του workcamp ανέπτυξα μια σαφέστερη εικόνα της αναπηρίας και πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι που είναι δυνατό μόνο μέσω της προσωπικής εμπειρίας.
Έπειτα, έχω κερδίσει πολλά ως άνθρωπος. Κάνοντας αυτό το πρόγραμμα, έγινα πιο υπομονετικός, πιο συμπονετικός και απέκτησα μεγαλύτερη κατανόηση για τους άλλους.Είναι δύσκολο να εξηγηθεί, αλλά νομίζω ότι αυτή η εμπειρία με τις υψηλές ηθικές αξίες που συνεπάγεται,με έκανε δυνατότερο άνθρωπο. Πιστεύω ότι τώρα είμαι καλύτερος άνθρωπος από ό,τι πριν από το πρόγραμμα.
Έχω απίστευτες αναμνήσεις από τα παιδιά, από όλα, αλλά όταν σκέφτομαι αυτές τις δεκαπέντε ημέρες, η στιγμή που είναι πιο ζωντανή είναι όταν ο Δημήτρης με αγκάλιασε χωρίς να του το ζητήσω.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα ευτυχισμένος, ίσως όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Ένιωσα μια ευτυχία που ξεκίνησε από το βάθος του μυαλού μου (και από το στομάχι μου), κάτι πολύ έντονο, που ζέστανε την καρδιά μου».
Δέσποινα Κιλτσοπούλου
