Το φθινόπωρο του 2018 δίνοντας τα τελευταία μου μαθήματα για πτυχίο αποφάσισα ότι την χρονιά μετά την απόκτηση του πολυπόθητου αυτού χαρτιού θα την αφιερώσω σε μία πρόκληση, μια εσωτερική αναζήτηση, ένα ταξίδι εκμάθησης και ανάπτυξης...με λίγα λόγια ένα πρόγραμμα Ευρωπαϊκού Σώματος Αλληλεγγύης (πρώην EVS).

Ήταν μία απόφαση που είχα πάρει χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση. Θέλω να το κάνω- Βρήκα μια οργάνωση που προτείνει πολλές δραστηριότητες -Κάνω την συνέντευξη- Με θέλουν- Πάω. Έτσι, απλή η διαδικασία. Έτσι απλά βρέθηκα στο χιονισμένο Βέλγιο τον Φλεβάρη του '19.

Η οργάνωση στην οποία εργαζόμουν λέγεται SCI (Service Civil International) και προωθεί τον εθελοντισμό ως μέσο επίτευξης της παγκόσμιας ειρήνης ενώ κάνει επίσης εκπαιδευτικές δραστηριότητες σε σχολεία, πανεπιστήμια και άλλες ΜΚΟ. Κι εγώ βρέθηκα ξαφνικά να εργάζομαι με μια ομάδα υπέροχων ατόμων τα οποία με ενέπνεαν και μου έδιναν την ελευθερία και τον χώρο να κάνω ό,τι πραγματικά μου κινεί το ενδιαφέρον. Εκτός από την τοποθέτηση εθελοντών σε workcamps στο Βέλγιο έκανα επίσης εκπαιδευτικές δραστηριότητες σε διάφορα σχολεία της επαρχίας, σχεδίαζα events και workshops και συμμετείχα στην υλοποίησή τους, λάμβανα μέρος σε εκπαιδεύσεις τοπικά αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και το καλοκαίρι συντόνισα ομάδες εθελοντών σε 2 workcamps το καλοκαίρι.

Τα δύο αυτά προγράμματα ήταν εντελώς διαφορετικά το ένα από το άλλο και συνέβαλαν στο πιο περιπετειώδες, όμορφο και πολύχρωμο καλοκαίρι της ζωής μου.

Το πρώτο: μια μικρή ομάδα, σε έναν βιολογικό λαχανόκηπο λίγο πιο έξω από τις Βρυξέλλες. Ήταν ένα ταξίδι απεξάρτησης από τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης και επανασύνδεσης με τη γη και τους ανθρώπους που την δουλεύουν. Κάθε μέρα καλλιεργούσαμε, μαγειρεύαμε αυτά που καλλιεργούσαμε και τέλος μέναμε μόνοι μας- ο κήπος άδειαζε και γινόταν το “σαλόνι μας”. Γυρνούσαμε να κοιμηθούμε στις σκηνές μας κάτω από έναν έναστρο ουρανό. Μετά το τέλος των τριών εβδομάδων συνειδητοποίησα πόσο χρειάζομαι στιγμές απόλυτης επαφής με τη φύση και πόσο χαρούμενη είμαι που υπάρχουν τέτοια μέρη και τέτοια project. Έτσι, γεμάτη ηρεμία και όμορφες εικόνες ήμουν έτοιμη για το δεύτερο workcamp:

Ένα φεστιβάλ παγκόσμιας μουσικής στου οποίου το στήσιμο και το ξε-στήσιμο βοήθησε η ομάδα των δεκαπέντε εθελοντών που συντόνισα. Η ενέργεια ήταν εντελώς διαφορετική. Πολλά άτομα, πολλές εκρηκτικές προσωπικότητες κλεισμένες σε ένα Αβαείο ενός μικρού βέλγικου χωριού. Στο τέλος του προγράμματος αισθανόμασταν σαν οικογένεια και κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ ήταν σαν να είχαμε καλέσει μερικές χιλιάδες άτομα στο σπίτι μας, σε ένα ξέφρενο πάρτυ αλληλεγγύης και αγάπης.

Πέραν όμως από τα workcamps ό,τι ευθύνη ανέλαβα κατά τη διάρκεια αυτών των δέκα μηνών με έκανε να καταλάβω σε μεγάλο βαθμό το τι μ’αρέσει να κάνω και σε τι είμαι καλή. Το ESC έπαιξε μεγάλο βαθμό στο να ξεκαθαρίσω το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, στην επιλογή του Μεταπτυχιακού μου και με έκανε να αγαπήσω τις Βρυξέλλες στις οποίες σχεδιάζω να γυρίσω.

Η συμβουλή μου λοιπόν είναι: αν ψάχνετε πρόγραμμα ESC δώστε μεγάλη σημασία πιο πολύ στο περιεχόμενο παρά στην τοποθεσία. Επιλέξτε κάτι που σας εκφράζει και που ταυτόχρονα σας δίνει τον χώρο να εκφραστείτε και βάλτε στις βαλίτσες σας πριν φύγετε μπόλικο ενθουσιασμό και καλή διάθεση.

Ιφιγένεια