Σα βγεις στον πηγαιμό για το Mannebach...
Κονδυλία
Όλα ξεκίνησαν με το επιβεβαιωτικό email που μας έστειλε η ΕΛΙΞ. Η ελληνική ομάδα είχε σχηματιστεί και μετρούσαμε αντίστροφα το χρόνο μέχρι το ταξίδι μας για τη Βόννη (ή ίσως την Κολωνία, ακόμα τις μπερδεύουμε).
Η πτήση μας αναχωρούσε στις 23 Αυγούστου και σχεδόν όλα τα μέλη της ελληνικής ομάδας θα πετούσαμε μαζί. Κουραστικό το ταξίδι, αλλά επεισοδιακό. Και ναι, χάσαμε το τελευταίο τρένο στην Κολωνία (ή μήπως στη Βόννη) προς Saarburg και αναγκαστήκαμε να διανυκτερεύσουμε στο σταθμό του τρένου.
Κάθε ατυχία όμως, έχει και μια δόση τύχης. Απολαύσαμε την Κολωνία με τα νυχτερινά της χρώματα, τους επιβλητικούς ναούς της και μια δροσερή μπύρα στην μοναδική Ιρλανδέζικη μπυραρία που ήταν ακόμα ανοιχτή.
Μετά από 30 ώρες ταξιδιού, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας, ένα camp λίγο πιο έξω από ένα γραφικό χωριουδάκι της Γερμανίας που λεγόταν Mannebach. Εκεί μας περίμεναν εθελοντές από τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Σερβία και την Πολωνία. Οι μέρες στο camp περνούσαν γρήγορα και κάθε μέρα ήταν μια καινούργια εμπειρία.
Τη μία μέρα θα προσφέραμε βοήθεια στη δημιουργία ενός γηπέδου βόλεϊ, ενώ την επόμενη θα τριγυρνούσαμε τα λιθόστρωτα σοκάκια μιας γειτονικής πόλης. Το Saarburg μάλιστα, θα μου μείνει για πάντα αξέχαστο για 2 λόγους: την απερίγραπτη ομορφιά του ειδυλλιακού τοπίου που προσέφερε και το λάθος που κάναμε στην προφορά του και υπήρξε ο λόγος που χάσαμε και το τρένο (το προφέραμε Σάαρμπουργκ, ενώ λέγεται Ζάαρμπουργκ).
Οι χωρικοί, οι Μαννεμπαχίτες όπως τους χαρακτηρίζαμε, ήταν πολύ φιλόξενοι και μας έκαναν να αισθανθούμε ευπρόσδεκτοι από την πρώτη μέρα. Μας προσέφεραν τις κουβέρτες τους γιατί τα βράδια έκανε κρύο στις σκηνές, διοργάνωσαν events προς τιμήν και ήταν πάντα εκεί όταν τους χρειαζόμασταν.
Αφότου επέστρεψα Ελλάδα και ξαναμπήκα στους φυσιολογικούς ρυθμούς μου, συνειδητοποίησα πως αυτό το πρόγραμμα μου προσέφερε άπειρα πράγματα. Τη δυνατότητα να έρθω σε επαφή με άτομα με διαφορετική από τη δική μου κουλτούρα, να προσφέρω έμπρακτα βοήθεια στους χωρικούς και ένα πολύτιμο μάθημα ζωής, πως τελικά δεν παίζει κανένα ρόλο ο τόπος που βρίσκεσαι, η χώρα ή οι εγκαταστάσεις που σου προσφέρονται, αλλά οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν. Γνώρισα 27 διαφορετικές προσωπικότητες, η καθεμία από αυτές ξεχωριστή και ιδιαίτερη, που θα με συντροφεύουν για πάντα στη μετέπειτα ζωή μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση.
Ίνγκρι
Στιγμές απίστευτες. Αναμνήσεις που θα μείνουν ανεξίτηλες. Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τις δυο εβδομάδες που πέρασα στο Mannebach της Γερμανίας. Αν και στην αρχή είχα τους ενδοιασμούς μου για το μικρό χωριό στη Δυτική Γερμανία, αυτό κατάφερε να τους εξαλείψει όλους.
Το χωριό ήταν υπέροχο και οι άνθρωποι φιλόξενοι μαζί μας προσφέροντας μας ,στην κυριολεξία, τα πάντα. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος έπρεπε να ετοιμάσουμε τα πάντα μόνοι μας. Στην αρχή μου φαινόταν ακατόρθωτο, όμως, με σωστή συνεργασία καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες ήταν πραγματικά πολύ καλά παιδιά, και μπορώ να πω ότι έκανα 27 νέους φίλους. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω την ΕΛΙΞ που μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετέχω στο πρόγραμμα, καθώς και για την υποστήριξη της.
Αγγελίνα
Δεν υπάρχουν και πολλές λέξεις για να περιγράψεις μια εμπειρία που σε αγγίζει και σε συνθλίβει έτσι. Τελικά με τέτοιου είδους ταξίδια γνωρίζεις τόπους, συνήθειες, ιδέες, γνωρίζεις και εσένα και όλες είναι υπέροχες γνώσεις. Αυτό που πάντα μένει όμως, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή και δένεσαι μαζί τους. Τους ευχαριστώ που ήταν εκεί για εμένα!
Το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην ΕΛΙΞ για την ευκαιρία που μου έδωσε! Αν πω παραπάνω θα το χαλάσω, γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις τη μαγεία εάν δεν το δοκιμάσεις…
Θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μου οι στιγμές ανυπομονησίας, χαράς, απόλαυσης, προσφοράς, έκπληξης, λύπης (για την επιστροφή)… και η λίστα δεν τελειώνει... Συναισθήματα ανάμεικτα, με ανεκτίμητη αξία για εμένα, που θα με συντροφεύουν στη ζωή μου και που με κάνουν να θέλω να το κάνω ξανά και ξανά!
Δάφνη
Πολλοί μιλάνε για την τύχη του πρωτάρη, και πολλά ακούγονται για τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς… Ε ναι λοιπόν, όλα αυτά ισχύουν, και πλέον είναι γεγονός! Το πρώτο μου youth exchange έγινε πραγματικότητα στο Mannebach της Γερμανίας. Καλά διαβάσατε… Στο Mannebach της Γερμανίας! Κατά πού πέφτει αυτό, θα μου πείτε… Ένα χωριουδάκι είναι στη μέση του πουθενά.
Εκεί που φύση, παπούτσι και άνθρωπος γίνονται ένα από την υγρασία. Εκεί που το κρύο και η βροχή δεν αποτελούν τίποτα παρά μια καλή δικαιολογία για άραγμα γύρω από τη φωτιά και αμπελοφιλοσοφίες για πολιτικοκοινωνικές συνωμοσίες, υπό τους τόνους περίεργων μουσικών ακουσμάτων. Εκεί που η εργασία μετατρέπεται σε σόου και, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση φυσικά, παραπέμπει σε κάτι σαν spiritual slave stories. Εκεί που ο όρος της ηλικίας χάνει πια το νόημά του και ο χρόνος κυλάει σαν νερό…
Εκεί που την έχεις δει μέγας και τρανός ποιητής και προσπαθείς να βρεις τις κατάλληλες λέξεις να περιγράψεις όλα όσα ένιωσες σε αυτό το camp και να πουλήσεις μούρη, αλλά στην τελική δεν το γλιτώνεις το κράξιμο από τους φίλους…
Δε μπορώ να υποσχεθώ ότι αυτή τη στιγμή δε μιλάει ο ενθουσιασμός της πρωτάρας. Όπως και να ‘χει όμως, αυτό το youth exchange χάρη στις συνεχείς εναλλαγές τύχης κι ατυχίας –το αλατοπίπερο, αν μη τι άλλο, αυτής της εμπειρίας- θα παραμείνει στο επίκεντρο των σκέψεών μου για πολύ καιρό ακόμα. Ίσως και για πάντα, ποιος ξέρει;
Λεωνιδας
23 Ιουλίου 2017 Πρώτη φορά youth exchange πρώτη φορά leader, μια ιδιάζουσα κατάσταση γεμάτη ιδιαιτερότητες και υποχρεώσεις, ένα ταξίδι στο άγνωστο, προορισμός το Maaneback της Γερμανίας ένα χωρίο άγνωστο σε σένα όσο και και σε μένα.
6 Αυγούστου 2017 Δύο εβδομάδες γεμάτες δουλειά, πολύ βροχή και κρύο, άγχος να ικανοποιήσεις γαστρονομικά 27 άτομα κ.α. μόλις έλαβαν τέλος από την άλλη ήταν και δύο εβδομάδες σε ένα μαγευτικό μέρος με υπέροχους ανθρώπους, δυο εβδομάδες γεμάτες ταξίδια, πάρτι και αδελφοσύνη, σίγουρα ένα από τα highlights τις μέχρι τώρα ζωής μου κάτι σαν το goal του Maradona κόντρα στην Αγγλία το 1986.
