Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», 4 Αυγούστου…..προορισμός Βέλγιο.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι ανάμεικτα, λίγο άγχος, λίγος φόβος, λίγη άγνοια για το τι απαιτεί ένα εθελοντικό πρόγραμμα στην πραγματικότητα, αλλά, συγχρόνως και ένα αίσθημα χαράς, ενθουσιασμού και ανυπομονησίας για την εμπειρία που με περίμενε. Και ήταν μία πολύ όμορφη εμπειρία.

Σκεπτόμενη τις μέρες που πέρασα στην κατασκήνωση της Οργάνωσης "Compagnons Battisseurs” και το γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα, συνειδητοποιώ ότι ο εθελοντισμός έχει να σου προσφέρει πολλά σε ποικίλα επίπεδα: στο να μάθεις να θέτεις τα όρια σου, να έχεις αυτογνωσία και να αναλαμβάνεις ευθύνες για ό,τι κάνεις. Τα παραπάνω γίνονται ακόμη πιο σημαντικά όταν συναναστρέφεσαι σε καθημερινή βάση με άτομα με ελαφριά πνευματική αναπηρία. Σε αυτό το σημείο είναι που καταλαβαίνεις τον τρόπο ζωής των συγκεκριμένων ατόμων, τον κώδικα επικοινωνίας που αναπτύσσουν μεταξύ τους, αλλά και με τους εθελοντές, την πόση αγάπη μπορούν να προσφέρουν.

Μέσα από το πρόγραμμα και τις κοινές εμπειρίες που μοιραστήκαμε, έμαθα ότι τα άτομα με αναπηρία έχουν πάνω από όλα δύναμη, θέληση, γνωρίζουν με τον πιο απρόσμενο τρόπο να μετατρέπουν τις όποιες αδυναμίες σε ικανότητες και να αντιμετωπίζουν το καθετί με ένα χαμόγελο. Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην κατασκήνωση, ήταν το πόσο πρόθυμοι ήταν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο (τα άτομα με την πιο ελαφριάς μορφής αναπηρία υποστήριζαν πάντα αυτά με την πιο βαριά μορφή).

Όλο το διάστημα που πέρασα στη Chevetogne, ήταν γεμάτο από δραστηριότητες (επίσκεψη κοντινών χωριών, βόλτα στο πάρκο κλπ), συζητήσεις κάτω από τα αστέρια με τους εθελοντές, παιχνίδια με τους συμμετέχοντες (άτομα με αναπηρία), γνωριμία με καινούργιες, διαφορετικές κουλτούρες και γεύσεις από Γαλλία, Βέλγιο, Καναδά, Ισπανία και Ιταλία. Ένα πράγμα, όμως, κυριάρχησε: η χαρά και οι όμορφες στιγμές που περάσαμε όλοι μαζί.

Κλείνοντας, θα έλεγα, ότι η καθημερινή διαβίωση με άτομα που πάσχουν από πνευματική αναπηρία, μπορεί να είναι δύσκολη, να μην ξέρεις από πριν τι μπορεί να αντιμετωπίσεις, να χρειάζεται υπομονή και θέληση να βρεις τι είναι αυτό που θα σε βοηθήσει περισσότερο να τους προσεγγίσεις. Όμως, συγχρόνως, μπορεί να σου μάθει πολλά και πιο πολύ να σου χαρίσει ένα αισιόδοξο «βλέμμα» για να κοιτάς τη ζωή. Είναι μία εμπειρία που σίγουρα θα την επαναλάβω στο μέλλον.

Μαρία Π.