Με λένε Βέρα και τον Σεπτέμβρη του 2014 είχα την πρώτη μου εθελοντική εμπειρία συμμετέχοντας σε ένα από τα προγράμματα της ΕΛΙΞ.
Επέλεξα να συμμετάσχω σε ένα πρόγραμμα εθελοντικής εργασίας στην Καμπότζη και συγκεκριμένα στη Siem Reap καθώς πάντα θαύμαζα αυτό το - κρυμμένο μες στη ζούγκλα - μεγαλείο του πολιτισμού της αυτοκρατορίας των Khmer αλλά και έτρεφα σεβασμό για την ιστορία του λαού της Καμπότζης.
Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο,φτάνοντας στη Siem Reap, μετά από πολλές πτήσεις και πολλές ώρες αναμονής σε αεροδρόμια, αισθάνθηκα τον αέρα τόσο πηχτό και πνιγηρό λόγω της απίστευτης υγρασίας αλλά την ίδια στιγμή και τόσο εξαγνιστικό γιατί επιτέλους είχα φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου για να κάνω αυτό που τόσους μήνες περίμενα.
Έξω από τον αερολιμένα με περίμενε ο Sheila, Καμποτζιανός εθελοντής της CYA (Cambodian Youth Action), δηλαδή του μη κυβερνητικού οργανισμού που σε συνεργασία με το Khmer Smile School είχαν αναλάβει την διεξαγωγή του προγράμματος.
Έτσι λοιπόν φορτώσαμε τα πράγματα μου στο tuk tuk και ξεκινήσαμε για το χωρίο που βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Siem Reap. Οι εικόνες κατά τη διάρκεια της διαδρομής ήταν πρωτόγνωρες και αρκετές φορές σοκαριστικές αλλά κατά ένα παράξενο τρόπο όμορφες και αν μη τι άλλο, μοναδικές!
Φτάνοντας στο χώρο στο οποίο θα μέναμε, γνώρισα και τους υπόλοιπους εθελοντές. Τη Barbara από τη Γαλλία,τη Jandi από την Ν.Κορέα,τον Naoki από την Ιαπωνία, τη Laura από τη Γερμανία αλλά και την υπεύθυνη του προγράμματος,τη Solyda. Αυτοί θα ήταν η οικογένεια μου για τις επόμενες 2 εβδομάδες.
Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πολύ απλές όπως και των ντόπιων. Δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό ή air-conditioning και κοιμόμασταν όλοι οι εθελοντές σε ένα μεγάλο δωμάτιο πάνω σε απλά στρώματα και sleeping bags αλλά πραγματικά πάνω σε αυτό το πάτωμα ίσως να έκανα και κάποιους από τους καλύτερους ύπνους της ζωής μου!
Επίσης ήμασταν πολύ τυχεροί καθώς κάθε μέρα η μητέρα της Solyda,η οποία ήταν καταπληκτική μαγείρισσα, μαγείρευε και για τη οικογένεια της αλλά και για εμάς και έτσι κάθε μέρα είχαμε κάτι πιο νόστιμο και πιο περίεργο να φάμε από την προηγούμενη!
Το δωμάτιο οπού μέναμε ήταν ακριβώς μπροστά από το σχολείο, ανάμεσα σε σπίτια ντόπιων αλλά και δίπλα στο σπίτι της οικογένειας της Solyda οπότε αισθανθήκαμε μέρος της οικογένειας πολύ γρήγορα!
Την επόμενη μέρα γνωρίσαμε τα παιδιά καθώς ξεκινήσαμε τα μαθήματα. Τα παιδιά έρχονταν στο Khmer Smile School πέρα από το κανονικό σχολείο τους για να μάθουν αγγλικά όλο το χρόνο κι έτσι εμείς τώρα για λίγες ημέρες συνεχίζαμε το σπουδαίο έργο των Καμποτζιανών εθελοντών, διδάσκοντας τους τη γλώσσα.
Αυτά τα πλασματάκια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου! Δεν έχω δει ποτέ παιδιά να διψάνε τόσο πολύ για μάθηση και να είναι τόσο ευγνώμων για ο,τι μπορούσες να τους προσφέρεις. Να έρχονται κάθε μέρα για μάθημα παρόλο που πρέπει να περπατήσουν 2 ώρες μες στην αποπνικτική ζέστη και να παραμένουν συγκεντρωμένα καθ'όλη τη διάρκεια του μαθήματος παρόλο τους μουσώνες.
Πραγματικά ό,τι και να προσφέρεις σε αυτά τα παιδιά θα είναι λίγο γιατί αξίζουν τα πάντα!!!
Η διαμονή μας, μας επιφύλασσε βέβαια και εκπλήξεις καθώς υπήρχαν κάποιες αλλαγές στο αρχικό πρόγραμμα. Οι ημέρες διεξαγωγής του προγράμματος συνέπεσαν με μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή των Βουδιστών κατά την οποία τα παιδιά δεν πηγαίνουν στο σχολείο αλλά συμμετέχουν σε διάφορες θρησκευτικέ τελετές με όλη την οικογένεια. Αυτό ήταν στενάχωρο γιατί έτσι θα κάναμε μόνο μια εβδομάδα μάθημα στα παιδιά αλλά από την άλλη μεριά ήταν ευχάριστο γιατί μπορέσαμε να βιώσουμε αυτή τη μεγάλη γιορτή μαζί τους, συμμετέχοντας στους εορτασμούς στη παγόδα, τρώγοντας με τις οικογένειες τους μετά τις τελετές και γενικά γιατί με αυτό τον τρόπο μπορέσαμε να καταλάβουμε εις βάθος την κουλτούρα τους.
Μια άλλη, ευχάριστη, έκπληξη ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, στις 21 Σεπτέμβρη, η οποία επίσης συνέπεσε με τη διαμονή μας και έτσι μπορέσαμε να οργανώσουμε μαζί με τους μαθητές μια μεγάλη γιορτή με τραγούδια, θεατρικά και φαγητό. Επίσης εκείνη τη μέρα γυρίσαμε όλο το χωριό μοιράζοντας τρόφιμα, ρούχα και σχολικά είδη στις οικογένειες αλλά και την επομένη βοηθήσαμε όλοι οι εθελοντές μαζί με κάποιους μαθητές στο χτίσιμο ενός σπιτιού για την οικογένεια 2 μαθητών μας.
Οι μέρες όμως περνούσαν κι έτσι έφτασε η μέρα του αποχαιρετισμού ο οποίος όμως έγινε με τον καλύτερο τρόπο. 'Eνα πάρτι, στο οποίο ο καθένας μας είχε μαγειρέψει κάτι από την κουζίνα της χώρας του και στη συνέχεια όλοι μαζί καθισμένοι γύρω από το τραπέζι θυμόμασταν και εξιστορούσαμε μερικές από τις ωραιότερες αλλά και δυσκολότερες στιγμές που περάσαμε!
Την επόμενη μέρα οι αγκαλιές παίρνανε και δίνανε και ο καθένας έφευγε για κάποιον άλλο προορισμό...
Αυτές οι δύο εβδομάδες ήταν αδιαμφισβήτητα οι πιο γεμάτες, υπέροχες, μοναδικές και αξέχαστες εβδομάδες της ζωής μου! Τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και που ζήσαμε τόσες πρωτόγνωρες εμπειρίες μαζί, θα τους κουβαλάω για πάντα στη καρδιά μου και τα προσωπάκια των παιδιών θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου!
