Και μια στιγμή στα μέσα του Μαρτίου αποφασίζεις ότι θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό στη ζωή σου, κάτι για να βοηθήσεις συνανθρώπους σου που το έχουν ανάγκη.
Ψάχνεις από εδώ, ψάχνεις από εκεί και καταλήγεις τελικά στην ιστοσελίδα της ΕΛΙΞ. Εθελοντικά προγράμματα; Ναι, γιατί όχι;
Και μάλιστα στο εξωτερικό και για 14 ημέρες και πάνω στο αντικείμενό σου; Πότε κλείνω εισιτήρια;
Γεμάτη ενθουσιασμό, όρεξη και όνειρα ξεκίνησα το ταξίδι μου για την Τσεχία όπου θα συμμετείχα για 14 ημέρες σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα που ονομάζεται “Center for all”. Στο πρόγραμμα αυτό θα συμμετείχαν άλλοι εννέα εθελοντές από όλο τον κόσμο και όλοι μαζί θα είχαμε έναν κοινό σκοπό, να περάσουμε όμορφες αξέχαστες στιγμές με τους νέους Τσέχους κατασκηνωτές, οι οποίοι στην πλειονότητα τους ήταν άτομα με αναπηρία.
Φτάνοντας στην Πράγα αισθάνθηκα ένα μοναδικό αίσθημα ότι κάτι όμορφο θα ξεκινούσε. Γεμάτη ανυπομονησία αλλά και ένα μικρό άγχος για το τι θα συμβεί, πήρα το τρένο για την πόλη του Νύμπουρκ όπου θα με περίμεναν οι δύο Τσέχες leaders.
Μέχρι το βράδυ εκείνης της ημέρας είχαμε μαζευτεί όλοι οι εθελοντές, άγνωστοι μέχρι τότε μεταξύ μας, και αρχίσαμε να γνωριζόμαστε και να συζητάμε, ανυπομονώντας όλοι μας να έρθει η μέρα που θα πηγαίναμε στην κατασκήνωση και θα γνωρίζαμε τους νέους με τους οποίους θα περνούσαμε μία εβδομάδα γεμάτη δραστηριότητες.
Έπειτα από δύο μέρες από την άφιξή μας στην Τσεχία, πήγαμε στο χωριό Jizbice όπου βρισκόταν η κατασκήνωση, και αντικρίσαμε ένα μαγικό μέρος μέσα στη φύση. Δε μπορώ να ξεχάσω τη στιγμή που άρχισαν να καταφθάνουν τα παιδιά. Παιδιά με ήπιες ή βαριές αναπηρίες, με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη δεν έβλεπαν την ώρα να ξεκινήσει η μοναδική εβδομάδα της κατασκήνωσης. Περάσαμε μια μοναδική εβδομάδα με αμέτρητες δραστηριότητες.
Η μέρα μας ξεκινούσε ξυπνώντας τα παιδιά, βοηθώντας τα να ντυθούν, να πλυθούν, να φάνε και έπειτα ξεκινούσαν οι δραστηριότητες! Χορός και μαγειρική, κάθε μέρα ένας διαφορετικός εθελοντής παρουσίαζε τη χώρα του μέσα από αυτά, εικαστικά, αθλητικές δραστηριότητες και πολύ τραγούδι ήταν λίγα μόνο από αυτά που κάναμε καθημερινά. Η εβδομάδα αυτή πέρασε τόσο γρήγορα που κανείς από εμάς δεν κατάλαβε ότι έφθασε η μέρα που θα έπρεπε να αποχωριστούμε τα “παιδιά” μας.
Είχαμε προλάβει και είχαμε δημιουργήσει, αυτές τις ημέρες, δεσμούς φιλίας και αγάπης παρόλο που δεν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, αν και υπήρχαν οι Τσέχοι εθελοντές που έκαναν τους “διερμηνείς”, με τη γλώσσα του σώματος και με την αγάπη μας καταφέραμε κάτι μαγικό! Να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο!
Τα παιδιά αυτά μας έδωσαν ένα σημαντικό μάθημα, ότι αν πραγματικά θέλεις, καταφέρνεις τα πάντα, είτε έχεις κάποια αναπηρία είτε όχι. Είμαστε όλοι ίδιοι και έχουμε την ίδια ανάγκη για στιγμές χαράς και διασκέδασης! Ήταν μαγικό ότι μετά από λίγες μέρες μαζί τους, δε βλέπαμε μπροστά μας άτομα με αναπηρία, αλλά νέους σαν όλους εμάς, με όρεξη για διασκέδαση, χαρά και θέληση να δοκιμάσουν νέα πράγματα, να γνωρίσουν τον κόσμο.
Και τι κάναμε τις επόμενες μέρες που τελείωσε η κατασκήνωση; Όχι δεν επιστρέψαμε στις πατρίδες μας, αλλά ταξιδέψαμε σε μέρη της Τσεχίας, όλοι μαζί οι εθελοντές, από όλα τα μέρη του κόσμου, οι νέοι φίλοι μου! Άνθρωποι από διάφορα μέρη του κόσμου (Ισπανία, Τουρκία, Γαλλία, Ταιβάν, Μεξικό, Ελλάδα, Τσεχία) άγνωστοι μεταξύ μας, γνωριστήκαμε, συνυπάρξαμε, γίναμε φίλοι, ζήσαμε αξέχαστες στιγμές και εμπειρίες που ποτέ δε θα ξεχάσουμε!
