Κένυα, τρεις εβδομάδες, ένα εκατομμύριο εντυπώσεις και άλλες τόσες αναμνήσεις και συναισθήματα. Πρέπει όλα να περιγραφούν μέσα σε ένα κείμενο λίγων σειρών.
Δύσκολο το εγχείρημα, αλλά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω έστω και για λίγο εκεί…
Η ώρα ήταν 3 και μισή το βράδυ. Έχουμε προσγειωθεί στο Ναϊρόμπι, δεν έχω ιδέα τι με περιμένει, που ακριβώς θα μείνω και ποιος είναι αυτός ο χαμογελαστός νεαρός απέναντι μου που κρατάει ένα χαρτί με το όνομά μου. Είναι από την οργάνωση υποδοχής… και παρόλο που δεν έχει κοιμηθεί καθόλου για να με παραλάβει από το αεροδρόμιο, είναι απίστευτα χαρούμενος και ενθουσιασμένος που με βλέπει!
Αφού περάσαμε κάτι σκοτεινά δρομάκια, φτάσαμε σε ένα μικρό σπίτι όπου θα περνούσα τη νύχτα. Δεν ήξερα καθόλου πόσοι ακόμη εθελοντές είναι στο πρόγραμμα, ποιοι από αυτούς μένουν στο ίδιο σπίτι με εμένα, ποιο είναι το πλάνο για την επόμενη ημέρα. Για μια στιγμή σκέφτηκα μήπως η μητέρα μου είχε δίκιο κι όλο αυτό ήταν τελείως τρελό. Όμως όχι. Ξάπλωσα κάτω από την κουνουπιέρα ( θέλει λίγο προσοχή με τα κουνούπια εκεί) και αποκοιμήθηκα. Θα τα μάθαινα όλα την επόμενη ημέρα.
Και όντως, μαζί μου στο σπίτι ήταν δύο ακόμη παιδιά που θα ήμασταν μαζί στο πρόγραμμα και συνολικά ήμασταν 20 εθελοντές από διαφορετικές χώρες. Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία, Ταϊβάν, Τσεχία, Γερμανία… όλοι διαφορετικοί αλλά τόσο δεμένοι σαν ομάδα από την πρώτη κιόλας μέρα. Ήταν απίστευτο! Και ήμουν τόσο χαρούμενη!
Την πρώτη μέρα, είδαμε το Ναϊρόμπι. Μια πόλη έντονη με πολύ κόσμο, φασαρία και θόρυβο. Μπήκαμε σε “matatu”. Λεωφορεία με γκράφιτι που παίζουν δυνατά reggae και RnB μουσική. Δοκιμάσαμε μερικά από τα ντόπια φαγητά και για πρώτη φορά ακούσαμε τη λέξη “muzungu” που σημαίνει λευκός άνθρωπος. Από δω και πέρα έτσι θα μας φωνάζουν όλοι οι περαστικοί και τα παιδιά, δείχνοντας μας σαν κάτι εξωτικό και περίεργο, προσπαθώντας μάλιστα πολλές φορές να μας αγγίξουν.
Θα αναχωρήσουμε για το Hamisi, ένα μικρό χωριό στα δυτικά της Κένυας την επόμενη ημέρα. Το ταξίδι υπολογίζεται για 6 ώρες όμως τελικά θα διαρκέσει 13! Στην Αφρική ο χρόνος κυλάει διαφορετικά και πρέπει να είσαι χαλαρός. Το μότο είναι “Hakuna Matata”. Ό,τι και να συμβεί δεν πειράζει… και πάντα με χαμόγελο. Θα μας πάρει λίγο καιρό, αλλά θα το συνηθίσουμε.
Το πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχα ήταν σε ένα σχολείο-ορφανοτροφείο και ήμασταν πολύ τυχεροί καθώς υπήρχε νερό και ηλεκτρικό, πράγμα που δεν είχαν πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής. Από την επόμενη κιόλας ημέρα θα ξεκινούσε η δουλειά. Στόχος ήταν να πραγματοποιήσουμε δραστηριότητες για τα παιδιά, να υποστηρίξουμε την τοπική κοινότητα και να δουλέψουμε σε τομείς που θα ωφελούσαν τόσο το ορφανοτροφείο όσο και τους ντόπιους.
Καθαρίσαμε, φυτέψαμε, κόψαμε ξύλα, φτιάξαμε τούβλα, συλλέξαμε τσάι, βάψαμε, ανοίξαμε δρόμους, μεταφέραμε νερό, οργανώσαμε δραστηριότητες για τα παιδιά και προσφέραμε κάποια πράγματα που είχαμε φέρει από τις χώρες μας. Τα απογεύματα ήμασταν πάντοτε καλεσμένοι στο σπίτι κάποιου ντόπιου. Ήταν απίστευτα συγκινητικό το πως αυτοί οι άνθρωποι άνοιγαν τα σπίτια τους με ένα πλατύ χαμόγελο και μας έβλεπαν σαν μια ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει.
Θυμάμαι πολύ έντονα τις ιστορίες από τη ζωή τους και όσα είχαν περάσει. Μοιράζονταν μαζί μας τις εμπειρίες τους που εύκολα σου θύμιζαν σενάριο ταινίας και παρόλα αυτά θεωρούσαν τους εαυτούς τους τυχερούς. Παιδιά στο δρόμο κυκλοφορούσαν ξυπόλυτα και έτρεχαν από τους λόφους απλά για να μας συναντήσουν. Θυμάμαι τα χαμόγελά τους όταν παίζαμε, πως μας τραγουδούσαν gospel για να μας ευχαριστήσουν τη μέρα που θα χωριζόμασταν και πόσο είχα κλάψει εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι όμως και την αστεία μας πλευρά. Πως κυκλοφορούσαμε με “piki piki”, μηχανάκια-ταξί που ανεβαίναμε τρεις τρείς, το λασποπόλεμο που μας οδήγησε σε αυτό που ονόμαζαν ‘τζακούζι’, ένα μικρό καταρράκτη όπου πλυθήκαμε, τα γέλια μας, τους χορούς και τα αστεία.
Ήταν με διαφορά η πιο δυνατή εμπειρία στη ζωή μου και με έμαθε πολλά. Πως να εκτιμώ αυτά που έχω χωρίς να τα θεωρώ δεδομένα και πως πολλά από αυτά που μας προβληματίζουν ίσως και να έχουν μικρή σημασία τελικά.
Εάν σκέφτεστε να κάνετε το βήμα και να συμμετάσχετε σε ένα πρόγραμμα στην Αφρική μην το σκέφτεστε άλλο. Απλά τολμήστε το. Πηγαίνετε χωρίς καθόλου προσδοκίες και σίγουρα η εμπειρία θα σας μείνει αξέχαστη. Αν μπορούσα θα το έκανα ξανά και ξανά. Γιατί όχι κι εσείς;
