SIGOMRE SMALL HOME FOR THEPHYSICALLY DISABLED CHILDREN 13/07/18- 5/08/18
Centre for International Voluntary Service (CIVS)
Πέρσι τέτοια εποχή ταξίδευα στο Ναϊρόμπι, στην Κένυα, όπου πραγματοποίησα το παιδικό μου όνειρο να πάρω μέρος σ’ ένα εθελοντικό πρόγραμμα στην Αφρική.
Συγκεκριμένα ο τελικός προορισμός ήταν ένας ξενώνας με παιδιά με σωματικές και νοητικές αναπηρίες στην περιοχή Σιάγια (SIAYA) …αν και για να είμαι ακριβής δεν το έχω ακόμα συνειδητοποιήσει πως το έζησα όλο αυτό!
Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Ξεκινάς το ταξίδι για το Ναϊρόμπι και έχεις άγχος στο αεροπλάνο, όχι από φόβο αλλά από ανυπομονησία γι’ αυτό που θα συναντήσεις φτάνοντας εκεί.Στο αεροδρόμιο με παρέλαβε ο Paul, ένας πολύ ευγενικός και χαμογελαστός οδηγός της εκεί εθελοντικής οργάνωσης (CIVS) και με οδήγησε στο σπίτι της οικογένειας που θα με φιλοξενούσε.
Ένα πολύ φτωχικό και μικρό αλλά τόσο φιλόξενο σπίτι. Την επόμενη μέρα γνώρισα τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας (τον Fabio, την Elsa,την Claudia,τον Oliver,τον Reagan, τον Frank).Ξεναγηθήκαμε στην δαιδαλώδη πόλη του Ναϊρόμπι και στη συνέχεια, μ’ ένα μικρό βανάκι και τις αποσκευές στα πόδια ξεκινήσαμε για το 8ωρο ταξίδι μας για τα δυτικά της χώρας, για την περιοχή Σιάγια.
Έτσι είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε το τοπίο ..καταπράσινες φυτείες τσαγιού, χώμα και σπίτια από άχυρο, λάσπη και λαμαρίνες ήταν η εικόνα που επαναλαμβανόταν. Όσο προετοιμασμένος και να είσαι, όπου και αν στρέψεις το κεφάλι σου, τα πάντα φαντάζουν πρωτόγνωρα.
Ώσπου, προτού να το καταλάβουμε, φτάσαμε στον ξενώνα όπου τα παιδιά μας υποδέχτηκαν μ’ ένα τραγούδι. Τα συναισθήματα σε κατακλύζουν από το πρώτο κιόλας λεπτό..αμέσως όμως ανασκουμπώνεσαι για να μην καταλάβουν κάτι τα παιδιά. Ο ξενώνας αυτός διοικείται από μια ευγενέστατη και γεμάτη ενέργεια καλόγρια της καθολικής εκκλησίας και φιλοξενεί παιδιά (5-18 χρονών) τα οποία είτε οι γονείς δεν έχουν την δυνατότητα οικονομικά και πρακτικά να αναθρέψουν είτε τα έχουν απορρίψει εξαιτίας της αναπηρίας του.
Η πρώτη μέρα είναι δύσκολη μέχρι να συνηθίσεις την εικόνα και τις μυρωδιές. Τα περισσότερα παιδάκια σερνόντουσαν λόγω της αδυναμίας τους να περπατήσουν, με τα σκισμένα γεμάτα χώματα ρούχα τους. Για πολλά από αυτά ήταν δύσκολο να πάνε ακόμα και στην τουαλέτα. ΟΜΩΣ το χαμόγελό τους, η λαχτάρα με την οποία σε κοιτούν και η αγάπη που απλόχερα σου δίνουν σε κάνουν να παραβλέπεις γρήγορα όλα τα παραπάνω και να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς γι’ αυτά.
Το πρωινό ξύπνημα ήταν καθημερινά στις 7.00-7.15 αλλά δεν σε ενοχλεί!! Τα πιτσιρίκια σε περιμένουν ήδη έξω από το δωμάτιό σου μ’ ένα πλατύ χαμόγελο.
Η μέρα ξεκινούσε με οικιακές και γεωργικές δουλειές ( θέρισμα, τσάπισμα, καθάρισμα κτλ) και τ’ απόγευμα συνεχιζόταν με τις δραστηριότητες/ παιχνίδι. (tip: γέμισε το sac-voyage σου με κάθε είδους πράγματα για χειροτεχνίες, από μαρκαδόρους, δαχτυλομπογιές και χαρτόνια μέχρι πλαστελίνες και χάντρες, είναι πράγματα που δεν βρίσκεις εκεί και δεν κοστίζουν κάτι για εμάς). Το εντυπωσιακό είναι πως ενώ κάποιος θα περίμενε να πέσουν με τα μούτρα σε όλα αυτά που απλώνονταν μπροστά τους, τα έπιαναν τόσο ευλαβικά και προσεχτικά κι ας τα έβλεπαν για πρώτη φορά (Α ναι! Και λευκούς έβλεπαν για πρώτη φορά οπότε τα πιτσιρίκια σχεδόν όλου του χωριού μας ακολουθούσαν ξυπόλυτα παντού).
Θα μπορούσε κανείς να διηγείται ατελείωτες ιστορίες, το σίγουρο είναι πως είναι κάτι το μοναδικό, σαν να συμβαίνει σε ένα παράλληλο σύμπαν αυτό που ζεις..και όχι, δεν νιώθεις ότι κάνεις κάτι σπουδαίο, ούτε ότι τους αλλάζεις τη ζωή, απλά έστω για ένα διάστημα κάνεις την καθημερινότητά τους πιο όμορφη, δημιουργική, διαφορετική και ελπίζεις στο τέλος να πήραν κάποια ερεθίσματα( όπως το να πλένουν τα δόντια τους..δεν το είχαν κάνει ποτέ πριν στη ζωή τους).
Τα παιδιά αυτά δεν τα άκουσα ποτέ να γκρινιάζουν, έτρωγαν μέρα παρά μέρα το ίδιο φαγητό, έπλεναν τα πιάτα τους και το ένα βοηθούσε το άλλο.
Και κάπως έτσι επιστρέφεις πίσω έχοντας γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους και νιώθεις τόσο γεμάτος από αγάπη αλλά και ευγνώμων που έτυχε να γεννηθείς σε μια χώρα με πιο ευνοϊκές συνθήκες ζωής και να έχεις την οικογένεια που έχεις.
Άθηα Τσιτσιπή
