Ένα μήνα πριν επέστρεφα στην Ελλάδα, έχοντας γεμίσει τις αποσκευές και το μυαλό μου με αμέτρητες καινούργιες εμπειρίες, αναμνήσεις από πολλές στιγμές με ανθρώπους που από το πουθενά έγιναν ο μικρόκοσμός μου για δύο εβδομάδες σε ένα χωριό της Ισπανίας.
Φτάνοντας τη μέρα που ξεκινούσε το πρόγραμμα στην Μάλαγα, την όμορφη πόλη της Ανδαλουσίας, στον σταθμό των λεωφορείων θυμάμαι να κοιτάω γύρω-γύρω και να προσπαθώ να μαντέψω αν κάποιος από τους ανθρώπους που περίμεναν μαζί μου, θα ήταν ίσως στο ίδιο πρόγραμμα με μένα.
Γνωριστήκαμε σιγά-σιγά με τους υπόλοιπους εθελοντές και μέχρι να φτάσουμε στο χωριό Villanueva de Algaidas, όπου θα ήταν και η βάση μας για τις μέρες του προγράμματος, είχε ήδη ξεκινήσει ο ενθουσιασμός να παίρνει τη θέση της αγωνίας και του άγχους για αυτό το κάτι διαφορετικό που άρχιζε…
Μόλις φτάσαμε στο χωριό, πήγαμε στο hostel που θα γινόταν το σπίτι μας για εκείνες τις μέρες και γνωρίσαμε τις υπεύθυνες του προγρἀμματος, που ήταν πρόθυμες να μας βοηθήσουν σε ό,τι χρειαζόμασταν. Την επόμενη μέρα, αρχίσαμε την δουλειά, με παιδάκια ηλικίας 3-12 χρονών. Σκοπός μας ήταν να τα απασχολούμε δημιουργικά τις πρωινές ώρες, να τα βοηθάμε στα αγγλικά και να τους μεταφέρουμε την εικόνα της χώρας μας μέσα από παιχνίδια, παραδοσιακούς χορούς και ιστορίες. Φυσικά αφού δεν μιλούσαμε Ισπανικά, ήταν μια επιπλέον πρόκληση για μας να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά με αυτἀ! Αν και τελικά καταλάβαμε πως, αν έχεις όρεξη και ενδιαφέρον για αυτό που κάνεις, βρίσκεις έναν κώδικα επικοινωνίας, και ίσως τελικά έτσι έχει μεγαλύτερη αξία, αφού τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο.
Επιπλέον, μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας μου αποτέλεσε και η συναναστροφή μας με τους ντόπιους, εθελοντές μαζί με μας ή και άλλους, οι οποίοι μας έδειξαν από την πρώτη στιγμή μεγάλη αγάπη και μας έκαναν κομμάτι της παρέας και της πόλης τους. Οργανώνοντας εκδρομές και βόλτες όλοι μαζί, βρεθήκαμε σε μέρη που δεν θα ανακαλύπταμε ως απλοί τουρίστες, γνωρίσαμε ανθρώπους που έχουν την προσφορά μέσα τους και που ο αυθορμητισμός και η καλή τους διάθεση μας έκανε να αισθανόμαστε λιγότερο μακριά από τα σπίτια μας.
Και φυσικά, η πιο στενή επαφή υπήρχε μεταξύ των δέκα εθελοντών που μέναμε, δουλεύαμε, ζωγραφίζαμε, μαγειρεύαμε, πηγαίναμε εκδρομές και χορεύαμε στο σαλόνι του hostel μαζί. Προερχόμενοι από διαφορετικές χώρες (Γερμανία, Ισπανία, Κίνα, Μεξικό και Ρωσία), ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να ανταλλάζεις ιδέες και να μαθαίνεις από κάποιον τόσο κοντά σου, το τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου.
Ένα μήνα μετά, λοιπόν, δεν μπορώ να μην αισθάνομαι τυχερή και ευγνώμων για αυτή την εμπειρία, που μέσα από τις καλές αλλά και τις πιο δύσκολες στιγμές, μόνο όμορφες αναμνήσεις μου άφησε.
Τζένη-Μύριαμ Κοέν
