Children’s Christmas Camp, UVIKIUTA Tanzania (Project UV. A 1832)
Είναι αρχές Δεκέμβρη στην Αθήνα. Κάνει κρύο και ήδη όλοι έχουν στολίσει για τις γιορτές και εγώ γεμίζω την βαλίτσα μου με καλοκαιρινά ρούχα, αντηλιακό, παιδικά παιχνίδια, χρώματα και μπλοκ ζωγραφικής.
Ετοιμάζομαι να φύγω για μια χριστουγεννιάτικη παιδική κατασκήνωση στην Τανζανία και ξέρω ήδη ότι θα είναι τα πιο ξεχωριστά και ηλιόλουστα Χριστούγεννα που θα περάσω ποτέ.
Έχοντας αλλάξει 2 πτήσεις και 2 ηπείρους προσγειώνομαι στο Dar Es Salaam,όπου θα συναντήσω τον εθελοντή της UVIKIUTA, της τοπικής εθελοντικής οργάνωσης και μια εθελόντρια, μόλις 18 χρονών από το Βέλγιο, η οποία θα γίνει η συγκάτοικός μου και η καλύτερη μου φίλη στο ταξίδι.
Διασχίζοντας την πρωτεύουσα φτάνουμε στην περιοχή Vigoa, όπου θα μείνουμε τις υπόλοιπες 20 μέρες. Το Camp της UVIKIUTA μοιάζει με όαση μέσα στο αστικό περιβάλλον. Είναι καταπράσινο και περιβάλλεται από φοίνικες. Ο υπεύθυνος του project μας ξεναγεί στο καινούργιο μας σπίτι, όπου θα μείνουμε με άλλους 15 εθελοντές, από την Ιαπωνία, την Ταϊβάν αλλά και την Τανζανία.
Κάθε πρωί ξυπνάμε και πηγαίνουμε να συναντήσουμε τα παιδιά, τα οποία μας υποδέχονται τρέχοντας κατά πάνω μας για να μας αγκαλιάσουν και να προσφερθούν να κρατήσουν τα βιβλία για τα μαθήματα που θα τους διδάξουμε. Μαθαίνουμε Αγγλικά, Μαθηματικά και Γεωγραφία.
Στα διαλείμματα παίζουμε κρυφτό και κυνηγητό, αγαλματάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα (στην τανζανική τους εκδοχή) και χορεύουμε χέρι-χέρι. Με φωνάζουν Τeacher Κωνσταντίνα αλλά εκείνα είναι που μου μαθαίνουν να μετράω στα Σουαχίλι δείχνοντας μεγαλύτερη υπομονή. Κάθε απόγευμα τα αποχαιρετάμε γνωρίζοντας ότι την επόμενη μέρα θα τα βρούμε να μας περιμένουν ήδη έξω από την αίθουσα.
Προσπαθώντας να απαντήσω στην ερώτηση του τι αποκόμισα από αυτό το ταξίδι έρχονται στο μυαλό μου διαφορές και ομοιότητες. Πέρα από τις διαφορετικές εικόνες και τα χρώματα μιας διαφορετικής κουλτούρας, συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά είναι τα ίδια σε όλο τον κόσμο. Θα σου χαμογελάσουν το ίδιο ζεστά, θα σε αγκαλιάσουν το ίδιο σφιχτά και θα σου ζητήσουν με το ίδιο πείσμα επιπλέον αυτοκόλλητο αν έχουν κάνει σωστά τις ασκήσεις για το σπίτι.
Αν έπρεπε να δώσω μια συμβουλή στους νέους εθελοντές που θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε ένα παρόμοιο πρόγραμμα θα τους έλεγα να μην πάνε με σκοπό να βοηθήσουν τα παιδιά και να μην πάνε με σκοπό να διδάξουν. Γιατί τα παιδιά δεν χρειάζονται βοήθεια αλλά αγάπη και κατανόηση, δεν χρειάζονται δασκάλους γιατί τα ίδια μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι δάσκαλοι, εάν κάποιος απλά αφιερώσει χρόνο στο να μάθει από εκείνα.
Είμαι εξαιρετικά ευγνώμων για την εμπειρία μου και θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς την ΕΛΙΞ για την ευκαιρία που μου έδωσε στο να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι ζωής, αλλά και την οργάνωση UVIKIUTA, η οποία με αγκάλιασε σαν να ήμουν παιδί της.
