UPA Program 8-28 July 2018 - Kiyuni village, Uganda.
Βρισκόμαστε στα μέσα του καλοκαιριού και ενώ όλοι οργανώνουν τις διακοπές τους στα καλοκαιρινά μας νησιά, εγώ μαζί με την φίλη μου την Ιωάννα αποφασίζουμε να κάνουμε ένα ταξίδι διαφορετικό από όλα τα όλα, ένα ταξίδι που θα μας προσέφερε μοναδικές εμπειρίες, νέες φιλίες, καινούριες εικόνες και πολλά ακόμη άλλα που δεν φανταζόμασταν ότι θα τα αναπολούσαμε κάθε ημέρα που περνά.
Ετοιμάζουμε λοιπόν τις βαλίτσες μας, μαζί με μια τρίτη που την γεμίσαμε με σχολικά είδη και παιχνίδια και προορισμός μας η πανέμορφη Ουγκάντα. Συγκεκριμένα συμμετείχαμε στο πρόγραμμα "Building Hope for the less disadvantaged through improved Accommodation and Palliative care". Θυμάμαι ακόμα τον τεράστιο ενθουσιασμό μας , μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε στη χώρα.
Εκεί μας περίμεναν δυο ντόπια παιδιά μέλη της οργάνωσης (Uganda Pioneers Association) όπου μας μετέφεραν στο χώρο που στεγάζονταν όλοι οι εθελοντές. Στο κέντρο της χώρας στην Καμπάλα. Αφού μείναμε εκεί τρεις ημέρες, φύγαμε μαζί με άλλους 9 εθελοντές οι οποίοι θα συμμετείχαν στο ίδιο πρόγραμμα για να πάμε σε ένα χωριό τρεις ώρες έξω από την Καμπάλα.
Το πρόγραμμα και η αποστολή μας ήταν το χτίσιμο ενός ορφανοτροφείου και η απασχόληση με δραστηριότητες στα παιδιά που ήδη έμεναν εκεί αλλά κάτω από άσχημες συνθήκες. Ξυπνάγαμε πολύ νωρίς το πρωί, ετοιμάζαμε στη φωτιά το παραδοσιακό τους φαγητό (chapati with sugar) και μετά πιάναμε δουλειά.
Το μεσημέρι κάναμε ένα διάλειμμα ξανά για φαγητό και το απόγευμα συνεχίζαμε μέχρι να δύσει ο ήλιος. Θυμάμαι ακόμα τη μακρά διαδρομή που κάναμε μέσα από το δάσος για να προμηθευτούμε νερό από ένα πηγάδι. Πρώτη φορά στη ζωή μας μείναμε κάπου για τρεις εβδομάδες χωρίς πρόσβαση σε πόσιμο νερό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, να κοιμόμαστε στο πάτωμα μέσα στα sleeping bag μας αλλά αυτό δεν μας πτόησε καθόλου.
Εκτός από το χτίσιμο του ορφανοτροφείου, επισκεπτόμασταν διάφορα σχολεία, μιλάγαμε με τα παιδιά, χορεύαμε και τους διδάσκαμε αγγλικά. Για να κλείσει η μέρα μας ωραία, κάθε βράδυ πριν πέσουμε για ύπνο, ανάβαμε φωτιά, καθόμασταν γύρω όλοι οι εθελοντές και τα παιδιά του χωριού φυσικά τρώγαμε τα καλύτερα mango που έχω φάει ποτέ, τραγουδούσαμε και χορεύαμε κάτω από τον γεμάτο με ουρανό αστέρια που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Αυτό το ταξίδι μόνο ευχάριστες αναμνήσεις είχε να μας αφήσει. Δώσαμε και πήραμε τόση πολλή αγάπη από τα παιδιά, κάτι το οποίο δεν μπορώ με τίποτα να συγκρίνω στο κόσμο όλο. Μας χαμογελούσαν και μας αγκάλιαζαν τόσο σφιχτά που καταλάβαινες ότι τελικά το μόνο που έχουν ανάγκη είναι από αυτό. Το καθηλωτικό από αγάπη βλέμμα τους, όπου κάθε φορά που μας κοίταζαν ήταν σαν να μας έλεγαν "Ευχαριστώ..ευχαριστώ που ήρθατε εδώ για εμάς".
Κάναμε νέους φίλους από όλο τον κόσμο και δεθήκαμε τόσο πολύ σε διάστημα λίγων ημερών, όλοι μαζί σαν μια ομάδα που έβαλε το λιθαράκι της για να κάνει τον κόσμο αυτό λίγο καλύτερο. Με περισσότερη αγάπη και ανθρωπιά.
Η στιγμή της επιστροφής ήταν πάρα πολύ συγκινητική. Δάκρυα χαράς ή μήπως λύπης; Μάλλον και τα δύο.
Θα θέλαμε να πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στην ΕΛΙΞ για την ευκαιρία που μας έδωσε να πραγματοποιήσουμε ένα ταξίδι ζωής, ένα ταξίδι αγάπης, ένα ταξίδι συνεισφοράς προς τους συνανθρώπους μας. Γιατί το να είσαι άνθρωπος και να μπορείς να προσφέρεις σε όποιον έχει ανάγκη ανεξαρτήτου χρώματος, φυλής ή θρησκείας είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα που μπορεί να νιώσει κανείς.
Με πολύ πολύ αγάπη
Βάσια & Ιωάννα
