Είχε περάσει λιγότερο από ένας χρόνος από την τελευταία φορά που πήγα εθελοντισμό μέσω της ΕΛΙΞ.... και έπρεπε να ξαναπάω!
Έτσι πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου και κανονίσαμε να πάμε αυτό το καλοκαίρι για δύο εβδομάδες σε ένα απομονωμένο νησί λίγο βορειότερα από το Βερολίνο στη Γερμανία.
Και έτσι πήγαμε!
Το νησί είναι σχετικά μικρό και κάθε πλευρά του είναι περίπου ένα χιλιόμετρο αν θυμάμαι καλά. Ο μόνος τρόπος να πας εκεί είναι με ένα φέρι που πάει κάθε μισή ώρα.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που έχει αυτό το workcamp και μας τράβηξε είναι το γεγονός ότι στο νησί δεν υπάρχει παροχή ρεύματος, δηλαδή όχι ζεστό νερό, όχι φωτισμός, όχι WiFi. Και ως παιδιά της πόλης ήμουν πολύ περίεργος να δω πως είναι η διαβίωση έτσι για δύο εβδομάδες!
Το κατάλυμα ήταν τρεις μεγάλες σκηνές όπου έμεναν γύρω στα τέσσερα άτομα στην κάθε μία. Η σκηνή μας μάλιστα δεν είχε πλαστικό πάτο, οπότε είχαμε άμεση επαφή με το χώμα. Αυτό βέβαια έφερε και διάφορες... εκπλήξεις!Είχαμε αρκετές αράχνες μέσα στη σκηνή και στον τοίχο της σκηνής. Ενδιαφέρον είχε ότι από το πρώτο βράδυ κιόλας συνηθίζεις και δεν σε ενδιαφέρει που το πρόσωπο σου είναι μερικά εκατοστά από μια αράχνη! Βέβαια υπήρχαν και νύχτες που ακούγαμε περίεργους θορύβους μέσα στη σκηνή.. Εν τέλει μάθαμε ότι τους θορύβους αυτούς τους έκαναν ποντίκια την ώρα που έψαχναν και τρώγανε διαφορά φρούτα και ξηρούς καρπούς από τις αποσκευές μας!
Η δουλειά ήταν αρκετά δύσκολη. Θα τολμήσω να πω πως ίσως είναι από τα πιο απαιτητικά Workcamps που μπορεί να κάνει κανείς. Εγερτήριο στις 7 το πρωί με παγωνιά, στις 8 να κάνουμε κουπί να φτάσουμε στην απέναντι όχθη όπου μας περίμενε ένα minibus που θα μας πήγαινε σε κάποιο σημείο του δάσους για δουλειά. Τις περισσότερες φορές μας δίναν μικρά τσεκούρια με τα οποία κόβαμε ένα είδος δέντρου το οποίο θεωρείται invasive species για την Βόρεια Γερμανία. Άλλες φορές ήταν σε πάχος κλαριού, όμως άλλες φορές ο κορμός ήταν αρκετά παχύς. Μετά από μερικές μέρες τα χέρια μου πόναγαν πολύ με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σηκώσω πολύ βαριά πράγματα.
Ένα άλλο είδος εργασίας που είχαμε ήταν να ρίχνουμε κάτω φράχτες, το οποίο ήταν ευκολότερο.
Τέλος, ίσως ο πιο σημαντικός παράγοντας σε κάθε workcamp είναι η ομάδα και οι ομαδάρχες που θα σου τύχουν. Είναι ξεκάθαρα θέμα τύχης. Δυστυχώς εμάς μας έτυχαν δύο ομαδάρχες οι οποίοι ήταν τελείως άπειροι και είχαν διαφορά θέματα, με αποτέλεσμα όταν έκανα παρεμβάσεις και πρότεινα πράγματα με σκοπό τη βέλτιστη επιβίωση του γκρουπ (μιας που είχα ξανακάνει workcamp), οι ομαδαρχες μου νευρίαζαν με αποτέλεσμα τελικά να μην τα πάμε τόσο καλά.
Τελικά, είναι ένα ιδιαίτερο workcamp, δεν υπάρχει άλλο σαν αυτό νομίζω. Δεν το μετανιώνω που το έκανα αφού ήθελα πολύ να ζήσω μια τέτοια εμπειρία (τελικά έμαθα πως εμένα η ζωή χωρίς ρεύμα και WiFi δεν μου αρέσει!)
