Να σας συστήσω: Από δω η Καμπότζη.
Το κατά πόσο ένα πράγμα μας φαίνεται σύνθετο ή απλό, επικίνδυνο ή διασκεδαστικό, τρέλα ή μία ξεχωριστή εμπειρία ζωής, εξαρτάται από την μοναδική αντίληψη του καθενός από εμάς. Ορισμένα πράγματα τα σκεφτόμαστε χρόνια επειδή είναι «όνειρα ζωής» και τελικά καταλήγουμε να τα υλοποιούμε σε ένα τέταρτο. Γιατί μία μέρα απλά ξυπνάς και λες «ή τώρα ή ποτέ». Γιατί μια μέρα απλά συνειδητοποιείς πως η καταλληλότερη μέρα για να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο ζωής, είναι σήμερα.
Ένα όμορφο σήμερα λοιπόν βρήκα κι εγώ στο site της Έλιξ την πρόταση για το workcamp στην Καμπότζη. Το αντικείμενο; Ένα φεστιβάλ πολιτισμού και τεχνών. Ξαφνικά υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να συμβεί. Το όνειρο του ταξιδιού σε χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας, η ανάγκη μου για προσφορά και δυνατές εμπειρίες, λίγος ελεύθερος χρόνος και η ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους, θρησκείες, κουλτούρα και πολιτισμό.
Και θα πας μόνη σου στην άλλη άκρη του κόσμου; Μία ερώτηση που άκουσα χιλιάδες φορές και που -μεταξύ μας- είναι και στο δικό σας μυαλό τώρα, διαβάζοντας με. Κι αν σου συμβεί κάτι; Δε φοβάσαι; Προς όλους όσους με διαβάζουν τώρα και προς όλους τους ανθρώπους μου που είχαν τέτοιου είδους απορίες: Ένιωσα άγχος, αγωνία, φόβο για το άγνωστο και για το αν θα τα κατάφερνα. Καλά τα συναισθήματα και οι αμφιβολίες, μόνο όμως, όταν δεν είναι ικανά να μας κρατήσουν μακριά από ξεχωριστές εμπειρίες. Εμπειρίες μέσα από τις οποίες ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας, ξεπερνάμε τα προσωπικά μας όρια και γινόμαστε πιο δυνατοί. Εμπειρίες που μας «συστήνουν» συναισθήματα που δεν είχαμε τολμήσει να γνωρίσουμε και πλευρές του εαυτού μας που διαθέταμε αλλά αγνοούσαμε.
Στις 12 Νοεμβρίου μετά από τρεις πτήσεις και 23 ώρες ταξίδι, ήμουν εκεί. Στην πάντα καλοκαιρινή, καταπράσινη, μαγική «χώρα του νερού», την Καμπότζη. Τα παιδιά της συνεργαζόμενης οργάνωσης «Cambodian Youth Action» με υποδέχτηκαν και αφού καλέσαμε το δημοφιλέστερο μέσο μεταφοράς τους, το περιβόητο «τουκ- τουκ» βρέθηκα στο σπίτι που θα με φιλοξενούσε για τις επόμενες 15 μέρες.
Το καθημερινό μας πρόγραμμα σχετιζόταν με τις διαφόρων ειδών εκδηλώσεις του φεστιβάλ, οι οποίες λάμβαναν χώρα παράλληλα για 2 εβδομάδες, σε διάφορα μέρη της πόλης. Βραδιές όπερας, παραδοσιακή μουσική και χοροί, εκθέσεις ζωγραφικής, προβολές ταινιών και ομιλίες ήταν μόνο κάποιες από τις εκδηλώσεις τις οποίες ως εθελοντές υποστηρίξαμε. Οργανώναμε, στήναμε, ξεστήναμε ενημερώναμε το κοινό. Αλλά πάνω απ’ όλα το ζούσαμε μαζί τους.
Οι εκδηλώσεις είχαν επετειακό χαρακτήρα και σχετίζονταν κυρίως με την άσχημη περίοδο που βίωσε η χώρα, εκείνη των Ερυθρών Χμέρ. Τόσο μέσα από το φεστιβάλ, όσο και με την επίσκεψη μου σε μνημεία και μουσεία της πόλης στον ελεύθερο μου χρόνο γνώρισα την ιστορία και τον πολιτισμό της γοητευτικής και καταπράσινης χώρας. Αλλά τίποτα δεν μου έμαθε πιο πολλά απ’ ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Ευγενικοί, χαμογελαστοί και πάντα φιλόξενοι μου δίδαξαν την κουλτούρα τους και μου έδειξαν μια νέα οπτική και φιλοσοφία για τη ζωή. Σήμερα, αν με ρωτήσει κάποιος για την Καμπότζη, θα του πω "αυτοί οι άνθρωποι έχουν υποφέρει πολλά, αλλά το γέλιο τους είναι τόσο δυνατό, ικανό να «διώξει» κάθε κακό για το μέλλον. Αγαπούν τη ζωή, και τον άνθρωπο. Θέλουν να μοιράζονται, να τραγουδούν, να χορεύουν και να δυναμώνουν μέσα από το ίδιο τους το παρελθόν. Μέσα από τον πόνο, τις τέχνες και τη θέληση για ζωή.
Έχω ταξιδέψει σε πολλά κράτη, αλλά αυτό είναι το μόνο κράτος που γνώρισα. Γιατί μόνο έτσι γνωρίζεις ένα κράτος πραγματικά. Όταν ζήσεις με ντόπιους, όταν κάθε μέρα σου μαγειρεύουν παραδοσιακές συνταγές, όταν τραγουδήσεις και χορέψεις μαζί τους, όταν νιώσεις πως κάθε γωνιά του κόσμου μπορεί να γίνει σπίτι και κάθε άνθρωπος, οικογένεια. Στην Καμπότζη έφαγα σε ένα τραπέζι με ανθρώπους, κράτη και θρησκείες από ολόκληρο τον κόσμο. Και αν νομίζεις πως γνωρίζεις τον κόσμο, θα σου πω πως γνωρίζεις κάτι σημαντικότερο: τον εαυτό σου.
Τα τραγούδια, οι ήχοι, τα χρώματα, η φύση πηγαινοέρχονται στο μυαλό μου συνεχώς. Αλλά περισσότερο, οι ίδιοι οι άνθρωποι. Εξάλλου, ορκίζομαι πως ένα χαμόγελο και ένα ηλιοβασίλεμα είναι αρκετά για να μην ξεχάσεις ποτέ αυτή τη χώρα. Ή οποιαδήποτε χώρα. Αρκεί να τολμήσεις. Κι αν κάποτε μπερδευτείς θυμήσου πως η καταλληλότερη μέρα για να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο ζωής, είναι σήμερα. Κι αυτό το σήμερα, θα είναι το ομορφότερο ταξίδι σου…
Μαριάμ
