Ξεκίνησα με ένα εισιτήριο στο χέρι που έγραφε: προς αεροδρόμιο Μασσαλίας. Ήξερα μόνο το αεροδρόμιο και το σταθμό του τρένου όπου θα με παρελάμβαναν. Μετά από αυτό δεν γνώριζα τίποτα και κανέναν. Ήλπιζα όμως πάντα καθ’ όλη τη διαδρομή ότι αυτό που θα συναντούσα θα με αποζημίωνε και δεν με πείραζε η ιδέα να φτάσω μέχρι εκεί ολομόναχη-κάθε άλλο με ενθουσίαζε.
Πράγματι, όταν έφτασα στο σταθμό του τρένου που μου είχαν υποδείξει με παρέλαβε ένας συμπαθητικός κύριος ο οποίος με αναγνώρισε αμέσως χωρίς να με γνωρίζει. Μετά από λίγο φτάσαμε στο χωριό όπου και επρόκειτο να δουλέψουμε.
Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι ο καθαρός κρύος αέρας του χωριού και τριγύρω μια άβυσσος από δέντρα, πέτρινα σπίτια σαν αγρόκτημα του 16ου αιώνα, παιδιά στο γρασίδι ξυπόλυτα και άλλους να ανάβουν φωτιά παραδίπλα όπου και ετοιμαζόταν το γεύμα.
Όλη αυτή η θερμή ατμόσφαιρα γεμάτη μυρωδιές, κόσμο, γέλια με έκανε να καταλάβω ότι αυτή μου η παραμονή εκεί ήταν πολλά υποσχόμενη.
Πιο συγκεκριμένα όσον αφορά τη ζωή στο χωριό βοηθούσαμε σε πολλές ενδιαφέρουσες εργασίες: κλάδεμα φυτών, κατασκευή σαπουνιών, βοήθεια στην καθαριότητα των μπάνιων και της κουζίνας, μαγείρεμα, βάψιμο, κόψιμο γυψοσανίδων και άλλα παρεμφερή workshops.
Όλα αυτά είχαν τη χάρη τους και τη δική τους ξεχωριστή θέση στη διαμόρφωση της συλλογικής ζωής του χωριού, ωστόσο για μένα το καλύτερο κομμάτι ήταν οι δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου. Και μη βιαστείτε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι ήταν το καλύτερο επειδή απλά δε δουλεύαμε και ξεκουραζόμασταν όλη μέρα η δεν κάναμε τίποτα! Κάθε άλλο, μέσα σε τρεις βδομάδες μπόρεσα να κάνω όσα δεν έχω καταφέρει μέσα σε 20 χρόνια ζωής, επειδή ακριβώς δεν το επιτρέπουν οι γεωγραφικές και πολιτισμικές συνθήκες.
Με όχημα ένα βανάκι και την ομάδα μου, που αποτελούνταν από πολλές εθνικότητες γυρίσαμε πανέμορφα μέρη της Γαλλίας: κάναμε πικ νικ σε ποτάμια, κολυμπήσαμε σε μια τοπική οργανωμένη λίμνη, επισκεφτήκαμε ένα αρχαίο κάστρο όπου παίξαμε κρυμμένο θησαυρό με άλλες ομάδες, παρακολουθήσαμε ένα μουσικό φεστιβάλ και το βράδυ παραμείναμε εκεί σε ανοργάνωτο κάμπινγκ, είδαμε τη γνωστή πόλη Gap της Γαλλίας, πήγαμε για πεζοπορία στο βουνό όπου απρόσμενα συναντήσαμε άγρια άλογα στο φυσικό τους περιβάλλον τα χαϊδέψαμε και τα ταΐσαμε χωρίς να κινδυνέψουμε.
Το πιο ξεχωριστό απ΄όλα ήταν τα άτομα που γνώρισα από τόσους πολιτισμούς -επειδή στο χωριό καθημερινά έρχονταν νέες ομάδες ανθρώπων-.Ήταν πρόκληση για μένα και ταυτόχρονα διασκέδαση να πρέπει να μιλάω αγγλικά και γαλλικά και άλλοτε ισπανικά δίχως να υπάρχει κανείς να μιλά τη μητρική μου γλώσσα.
Κλείνοντας, αυτό που δε θέλω να παραλείψω είναι ένα: αν το πρώτο πράγμα που θυμάμαι-όπως ανέφερα πιο πάνω- είναι ο καθαρός αέρας, το τελευταίο που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου είναι η καλοσύνη των ανθρώπων που συνάντησα εκεί.
Σε οποιοδήποτε ζήτημα και ανά πάσα στιγμή ήταν πάντα χαμογελαστοί, ευδιάθετοι ευγενικοί. Ποτέ κανείς τους δε μιλούσε άσχημα, δεν παραπονέθηκε ή φώναξε. Με ένα χαμόγελο στα χείλη και θετική ενέργεια αντιμετώπιζαν τα πάντα. Ίσως πια δε θυμάμαι τις κουβέντες που είπα ή άκουσα, τα πράγματα που έκανα ή δεν έκανα σωστά, άλλα είναι σίγουρο ότι τα όμορφα χαμόγελα και τα ζεστά βλέμματα είναι δύσκολο να τα ξεχάσω.
Flickr set=72157714687998391}
