Πώς αποφάσισα να βρεθώ στην Ρωσία και μάλιστα σε μια πόλη που δεν είχα ποτέ μου ξανακούσει, το Τσεμποξάρι η αλλιώς όπως τη φωνάζουν, Τσουβασία;

Βλέπετε, εγώ έψαχνα ένα εθελοντικό πρόγραμμα για να συμμετέχω το καλοκαίρι αυτό και μια οικογενειακή μας φίλη μου έδωσε την πολύ απλή ιδέα: «Γιατί δεν πας στη Ρωσία να γνωρίσεις τις ρίζες σου;». Αυτή και μόνο η ερώτηση αρκούσε για να με πείσει να φύγω το καλοκαίρι αυτό για τη Ρωσία, χώρα που έχω ρίζες από την πλευρά της μητέρας μου και της οποίας την γλώσσα μιλάω.

Έτσι διάλεξα να πάω στο μακρινό εκείνο μέρος ως εθελόντρια δασκάλα αγγλικών και ελληνικών.Το μέρος αυτό βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Βόλγα, έχει δική του γλώσσα, δικό του εθνικό ύμνο, δικό του Πρόεδρο και βρίσκεται στο κέντρο της Ευρωπαϊκής Ρωσίας.

Πρέπει να ομολογήσω ότι οι προετοιμασίες ήταν πολύ ψυχοφθόρες και αγχωτικές καθώς έπρεπε να είμαι συνεχώς προσεκτική με την παραμικρή λεπτομέρεια σε όλα και ιδίως στην αγορά των αεροπορικών εισιτηρίων Αθήνα - Μόσχα, Μόσχα -Τσεμποξάρυ. Βέβαια,το μεγαλύτερο άγχος που είχα να αντιμετωπίσω ήταν η ιδέα ότι θα ταξίδευα μόνη μου σε μια χώρα τόσο μακρινή και άγνωστη. Παρόλα αυτά βαθιά μέσα μου έβραζε αυτή η ανυπομονησία να γνωρίσω όλους εκείνους τους ανθρώπους που πριν καν τους δω από κοντά, μου έδειξαν μεγάλη στήριξη όταν τους χρειαζόμουν καθώς και την εξωτική για εμένα ρωσική επαρχία.

14 Ιουλίου στην καρδιά της νύχτας ξεκινάω το μεγάλο μου ταξίδι. Στο αεροδρόμιο του Τσεμποξάρι θα με υποδεχόταν στέλεχος της κατασκήνωσης. Στη Μόσχα κατάφερα να μετακινηθώ από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο για να προλάβω την επόμενη πτήση και οι εικόνες της μεγαλούπολης έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα στο μυαλό μου. Γιγαντιαία κτήρια υψώνονταν, άνθρωποι από όλες τις γωνιές της γης και μυρωδιές φαγητών που δεν έχω δοκιμάσει ποτέ. Πήρα και το τελευταίο αεροπλάνο και έφτασα στην υπέροχη πόλη των Τσεμποξάρι.

Το θερμό καλοσώρισμα του στελέχους και την επόμενη μέρα όλων των υπόλοιπων στελεχών με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο καλώς έπραξα που αποφάσισα να πάω εκεί. Μόλις έφτασα στην κατασκήνωση, όλα τα παιδιά βάλθηκαν να με γνωρίσουν. Τότε σήμανε και η αρχή της εθελοντική μας περιόδου.

Κάθε πρωί ξυπνούσαμε στις οκτώ και τέταρτο. Τα δωμάτια μας ήταν πλήρως επιπλωμένα με όλες τις ανεσεις που μπορεί να ζητήσει κάποιος. Το μόνο που δε μπορούσα με τίποτα να συνηθίσω ήταν η αυγή του ηλίου στις τρεις τα μεσάνυχτα! Μετά το πρωινό ξύπνημα,είχαμε την πρωινή γυμναστική και πρωινό στην τραπεζαρία του κατασκηνωτικού χώρου. Εγω ανέλαβα να βοηθάω στο στρώσιμο των τραπεζιών καθώς οι μερίδες ήταν πολλές και ο χρόνος που είχαμε ήταν λίγος.

Μετα το πρωινό ακολουθούσε ανακοίνωση του ημερήσιου προγράμματος που περιελάμβανε εργαστήρια, παιχνίδια,μαθήματα και διάφορες άλλες δημιουργικές δραστηριότητες και ψυχαγωγίες για τα παιδιά. Η μέρα ήταν συνεχώς γεμάτη και τα παιδιά ήταν διαρκώς απασχολημένα! Μετα την ανακοίνωση του προγράμματος είχαμε τα μαθήματα ξένων γλωσσών.

Από τις δέκα και τέταρτο μέχρι τις έντεκα δίδασκα ελληνικά και από τις έντεκα και τέταρτο μέχρι τις δώδεκα δίδασκα αγγλικά. Τοτε κατάλαβα πόσο όμορφο είναι το συναίσθημα να μοιράζεσαι τις γνώσεις σου με νέους ανθρώπους γεμάτους όρεξη για ζωή. Τα παιδιά και οι νέοι  της κατασκήνωσης πρέπει να αναφέρω ήταν ευγενέστατοι, καλόκαρδοι, με δίψα για γνωριμία με άλλους πολιτισμούς. Μετα τα μαθήματα ακολουθούσαν διαφορά δημιουργικά εργαστήρια και εγώ ανέλαβα να διδάξω στα παιδιά ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς και λίγο Λάτιν. Τα παιδιά ξετρελάθηκαν με τον χιώτικο συρτό αλλά και με το καλαματιανό. Ειχε πολλή πλάκα και όταν δοκιμάσαμε να χορέψουμε ικαριώτικο, καθώς μετά δε μας σήκωναν τα πόδια μας!

Μετα τα εργαστήρια ακολουθούσαν και αλλά παιχνίδια στην διεξαγωγή των οποίων καλούμασταν να βοηθήσουμε,στις μια το μεσημέρι είχαμε το μεσημεριανό και αργότερα πάλι η αθλητισμός η παιχνίδια μέχρι αργά το απόγευμα.

Το βράδυ υπήρχε πάντοτε εξαιρετική ψυχαγωγία και πριν κλείσει η μέρα τραγουδούσαμε αγκαλιασμένοι σε κύκλο, βραυεύαμε τα παιδιά της ημέρας και χωριζόμασταν σε ομάδες για να πούμε τις εντυπώσεις μας από την ημέρα κρατώντας ένα κεράκι. Ακόμα και το βράδυ τα στελέχη εργάζονταν σκληρά για να φτιάξουν το προγράμμα της επόμενης μέρας και για να καταγράψουν όλα τα σκορ από τα παιχνίδια και τις δραστηριότητες. Η εργατικότητα τους θα μου μείνει αξέχαστη.

Επιγραμματικά, η κατασκήνωση αυτή άξιζε επειδή τόσο τα παιδιά όσο και τα στελέχη μου έδειξαν τεράστια αγάπη και στήριξη και με έκαναν να νιώσω ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε δικούς μου ανθρώπους. Στις μικρές δυσκολίες υγείας που αντιμετώπισα λόγω διαφορετικης διατροφής και κλίματος ήταν διαρκώς στο πλευρό μου και μου έδιναν δύναμη. Εκει δεν έκανα απλώς φίλους, έκανα μια οικογένεια και δέχτηκα τόση πολλή αγάπη η οποία νιώθω πως θα με ακουλουθεί παντού και πάντα σε όλα τα βήματα της ζωής μου.

Δε θα ξεχάσω ποτέ πως μια κοπέλα στέλεχος, η Ντάσα,μου έμαθε να παίζω στο γιουκαλίλι της και στο τελος θέλησε να μου το χαρίσει! Θα έχω επισης να λέω ότι κολύμπησα τρεις φορες στον ποταμό Βόλγα!!

Είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να ζήσω μια τόσο όμορφη εμπειρία και να προσφέρω σε μια χώρα από την οποια έχω ρίζες και είμαι ακόμα πιο ευγνώμων που γνώρισα τόσο καλόκαρδους ανθρώπους.

Δωροθέα