Συμμετείχα σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα που θα γινόταν στην Τανζανία με την βοήθεια της ΕΛΙΞ.
Το άγχος, το δέος και η αδημονία μου πριν το ταξίδι και κατά την διάρκεια της προετοιμασίας μου (εμβόλια, χαρτιά κλπ) ήταν στο ζενίθ τους. Το ταξίδι μου ξεκίνησε στις 2/7/2017. Έφτασα στο Νταρ Ες Σαλαάμ στις 3/7/2017 ώρα 1:00 μ.μ.
Τα συναισθήματα μου ανάμεικτα. Η πρώτη μου σκέψη: που πάω; τι θα κάνω εκεί; Επικρατούσε το άγχος του τι θα συναντήσω. Ο οδηγός από την Uvikiuta ήρθε και με πήρε.
Οι πρώτες εικόνες μέσα από το αμάξι ήταν γεμάτες συγκίνηση για τους ανθρώπους, τα σπίτια, τον διαφορετικό πολιτισμό και την κουλτούρα. Τα παιδάκια να με χαιρετούν. Οι άνθρωποι να με κοιτάζουν, χαμογελώντας γλυκά.
Έφτασα στο σπίτι των ντόπιων που θα με φιλοξενούσε. Η κυρία ήταν γλυκιά και φιλική από το πρώτο λεπτό μου μίλησε για την ζωή της σα να με ήξερε χρόνια.
Τόσο διαφορετικοί οι άνθρωποι εκεί από το πρότυπο της Ευρώπης. Η καχυποψία δεν είχε μέρος εκεί. Οι άνθρωποι εγκάρδιοι. Τελικά εγώ ένιωσα σαν το σπίτι μου από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Με δυσκόλεψε λίγο το θέμα υγιεινής και τα έντομα. Η τουαλέτα ήταν έξω από το σπίτι όποτε έπρεπε να πηγαίνω εκτός σπιτιού και τα βράδια που δεν είχε φως έπρεπε να χρησιμοποιώ φακό. Μια μέρα βρήκα και αρουραίο στο δωμάτιο αλλά ακόμα κι αν παλιότερα θα τρόμαζα πολύ, τώρα ήταν το μόνο που δεν με ένοιαζε τόσο. Με τον καιρό το συνήθισα τελείως.
Γνώρισα οικογένειες και κάθε μέρα βοηθούσα στα μαθήματα όσα περισσότερα παιδιά μπορούσα από την γειτονιά (μαθηματικά και αγγλικά).
Μετά τις πρώτες δέκα μέρες πήγα στο hostel ήταν λίγο πιο κει και έτσι δεν χρειάστηκε να χαιρετήσω τους αγαπημένους μου. Πλέον είχα δεθεί μαζί τους και μου έλειπαν από το πρώτο λεπτό.
Όμως η παρέα με τους εθελοντές από όλες τος χώρες του κόσμου ήταν το κάτι άλλο. Έκανα αμέσως φιλίες. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε στο ορφανοτροφείο με το λεωφορείο. Κάθε πρωί ξυπνούσαμε έξι η ώρα. Τρώγαμε πρωινό και ύστερα πηγαίναμε και βάφαμε, σοβατίζαμε, καθαρίζαμε τον χώρο. Σε δέκα μέρες το ορφανοτροφείο θα ήταν έτοιμο να στεγάσει 150 παιδάκια.
Γυρνούσαμε 13:00, τρώγαμε και στις 15:00 ξανά φεύγαμε για να διδάξουμε αγγλικά και να παίξουμε με τα παιδιά του ορφανοτροφείου για τέσσερις ώρες.
Με το φαγητό δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα. Μου άρεσε αρκετά. Θα επιχειρήσω μάλιστα κάποιες συνταγές και στην Ελλάδα. Βοηθούσα και στην κουζίνα πολλές φορές μαγειρεύοντας με τις ντόπιες νοικοκυρές.
Το νερό για να κάνουμε μπάνιο το συγκεντρώναμε με κουβάδες από την πιο κοντινή στάμνα και το ρίχναμε λίγο λίγο με μικρό δοχείο πάνω μας. Και αυτό το συνήθισα πλέον ακόμα κι αυτό μου λείπει.
Οι μέρες πέρασαν έτσι γρήγορα εγώ δέθηκα με όλους όσους γνώρισα και κάπως έτσι τώρα που σας γράφω κλαίω.
Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία που μακάρι να την επαναλάβω μελλοντικά. Οι ντόπιοι μου πρότειναν να με φιλοξενήσουν δωρεάν, δείγμα της αγάπης και του σεβασμού τους που κέρδισα.
Ευχαριστώ πολύ την ΕΛΙΞ που με βοηθήσατε να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Νιώθω πιο ώριμη και σίγουρα σοφότερη.
Δίδαξα αγγλικά αλλά εγώ διδάχθηκα την ίδια την ζωή. Πήρα μαθήματα για την ζωή μου από δω και πέρα. Έφυγα κι ότι δυσκολία συνάντησα πλέον έλεγα "σιγά μωρέ. Τι κι αν δεν έχει ζεστό νερό, εκεί το συνήθισα αμέσως εδώ θα με πειράξει;" και κάπως έτσι άρχισα να εκτιμώ περισσότερο τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής μου.
