Η εμπειρία μου στο Figueres της Καταλονίας.
Μου είπαν ότι θα είναι η πιο όμορφη, αναζωογονητική, ξεκούραστα – κουραστική εμπειρία που θα μπορούσα να έχω.
Μου είπαν θα δεις τον τόπο που θα επισκεφθείς όχι σαν τουρίστας αλλά σαν ντόπιος.
Μου είπαν θα γνωρίσεις κόσμο, κουλτούρες, συνήθειες από ένα σορό διαφορετικά μέρη.
Και ξέρετε κάτι, ήταν έτσι ακριβώς όπως μου τα είπαν!!!
Σαν rookie των εθελοντικών προγραμμάτων ένα άγχος το ‘χα στην αρχή. Πως θα ταξιδέψω? Τι συνθήκες θα βρω εκεί που θα πάω? Θα δέσουμε σαν παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά του workcamp? Θα έχει ενδιαφέρων? Θα περάσω καλά? Μετά το πέρας των 15 ημερών του workcamp όλα τα παραπάνω ερωτήματα είχαν διαλυθεί τόσο σύντομα όσο διαρκεί μια καλοκαιρινή μπόρα απ’ τα Πυρηναία και ο χρόνος είχε περάσει χωρίς να το καταλάβω καλά - καλά.
Για αρχή, οι οδηγίες και οι πληροφορίες που μας είχαν στείλει οι διοργανωτές ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστικές και έτσι δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα στην μετακίνηση προς το Figueres και το μέρος όπου θα μέναμε, το Κάστρο San Ferran. Το Figueres είναι το χωριό, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Νταλί. Εκεί βρίσκετε το μοναδικής αισθητικής και ιδιαίτερα μεγάλης επισκεψημότητας, ομώνυμο μουσείο, την κατασκευή και σχεδίαση του οποίου εμπνεύστηκε ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Το Μουσείο του Νταλί όμως δεν αποτελεί τον μοναδικό πόλο έλξης επισκεπτών στην περιοχή. Ιδιαίτερα φημισμένο είναι και το Κάστρο του San Ferran, το οποίο είναι το μεγαλύτερο της Ευρώπης.
Το workcamp έλαβε χώρα μέσα στο Κάστρο, σε ανακαινισμένους κοιτώνες του οποίου διαμέναμε. Η εργασία που είχαμε αναλάβει περιελάμβανε την ανασκαφή ενός μέρους του εσωτερικού τοίχους του Κάστρου, το οποίο οι διοργανωτές επεδίωκαν να καταστήσουν προσιτό στο κοινό. Ακριβώς επειδή η δουλειά μας ήταν χειρονακτική έπρεπε καθημερινά να ξυπνάμε αρκετά πρωί, για τα καλοκαιρινά δεδομένα, προκειμένου να αποφύγουμε την ζέστη.
Η δουλεία όμως καταλάμβανε ένα μικρό κομμάτι της μέρας μας. Η υπόλοιπη ήταν γεμάτη από δραστηριότητες και παιχνίδια που πέρα απ’ το διασκεδαστικό τους μέρος κατάφεραν να σπάσουν τον πάγο μεταξύ των συμμετεχόντων στο workcamp και να δημιουργήσουν ένα πολύ ευχάριστο κλίμα.
Καθημερινά είχαμε την δυνατότητα ελεύθερης χρήσης της δημοτικής πισίνας του αθλητικού κέντρου του χωριού. Υπήρχε ελεύθερος χρόνος, στον οποίον μπορούσαμε να επισκεφθούμε το χωριό για ψώνια ή διασκέδαση. Το πρόγραμμα περιελάμβανε επισκέψεις σε κοντινά χωριά και πόλεις, όπως το Portbou στα σύνορά με την Γαλλία και η Girona.
Αξέχαστη δε θα μου μείνει η εμπειρία του να παραβρεθούμε στην προπόνηση της τοπικής ομάδας των Castellers (Colla Castellera de Figueres), οι οποίοι συνεχίζουν ένα παλαιό καταλανικό έθιμο, στο οποίο ομάδες από διάφορα μέρη της Καταλονίας ανταγωνίζονται στο ποια θα φτιάξει τον ψηλότερο ανθρώπινο πύργο. Την προετοιμασία του φαγητού μας την αναλάμβανε κάθε μέρα και διαφορετική ομάδα, εκ των συμμετεχόντων του workcamp, και έτσι την μία μέρα το μενού ήταν ιταλικό, την άλλη μεξικάνικο, καταλανικό, ιαπωνικό, ελληνικό κοκ!!!
Αξίζει δε να αναφέρω ότι πλέον μπορώ να εμπλακώ εύκολα σε καβγά σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο, χρησιμοποιώντας και τα κατά τόπους κατάλληλα «κοσμητικά» επίθετα που διδάχτηκα απ’ τα υπόλοιπα παιδιά του workcamp αλλά και το γεγονός ότι ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και διαφωτιστικές οι συζητήσεις και η ανταλλαγή απόψεων σε θέματα μουσικής, κινηματογράφου, ιστορίας, ποδοσφαίρου και φυσικά της οικονομικής κρίσης σε ένα τόσο πολυπολιτισμικό περιβάλλον.
Σε όσους με ρωτούν αν θα συμμετάσχω ξανά σε κάποιο πρόγραμμα εθελοντικής εργασίας, η απάντηση είναι σίγουρα. Κάθε workcamp – ταξίδι είναι και μια καινούργια περιπέτεια (σαν τον Τεντέν ένα πράγμα, π.χ. «Ο Τεντέν στην Αμερική», «Ο Τεντέν στο Θιβέτ», «Ο Τεντέν στο Κονγκό»). Και αν δεν περάσω καλά ή αντιμετωπίσω δυσκολίες δεν πειράζει, θα ‘χω σίγουρα απίθανες ιστορίες να διηγούμαι στο μέλλον.
Αλέξης
