Η εμπειρία μου σε WorkCamp στη Vallée des Merveilles της Γαλλίας – 2013
Για χρόνια ήθελα να συμμετάσχω σε κάποιο workcamp κι όταν στα 25 επιτέλους έβαλα τέλος στην αναβλητικότητα μου, κανόνισα με τη βοήθεια της ΕΛΙΞ να μεταβώ στις αρχές Ιουλίου του περσινού καλοκαιριού στη Προβηγκία της Γαλλίας.
Πριν ακόμα από την άφιξή μου είχα λάβει ενημερωτικό υλικό από την υπεύθυνη τοπική οργάνωση με πληροφορίες για τον τρόπο μετάβασης στο workcamp, για τα ρούχα που θα έπρεπε να φέρουμε κλπ. κι όλα προμήνυαν 15 αξέχαστες μέρες.
Στο χώρο συστεγάζονταν δυο workcamp, ένα -το δικό μου- που αφορούσε την τουριστική αξιοποίηση ενός παλιού ορυχείου κι ένα για τη συντήρηση των τειχών ενός ερειπωμένου κάστρου. Ήταν όλα μέρος της γενικότερης ανάπλασης και αξιοποίησης μιας πανέμορφης, ντυμένης στα πράσινα και περικυκλωμένης απο δεκάδες ποταμάκια περιοχής που σίγουρα αξίζει να ονομάζεται “Vallée des Merveilles”, δηλαδη κοιλάδα των θαυμάτων. Εκτός απο τους εθελοντές, ένα πλήθος από εργαζόμενους –βλ. θεοπάλαβους, γεμάτους κέφι Γάλλους!- και τουρίστες έκανε το μέρος να βουίζει κάθε στιγμή από ζωή.
Τα περισσότερα παιδιά συμμετείχαν, όπως κι εγώ, για 1η φορά σε workcamp κι εκπροσωπούσαν κάθε γωνιά του πλανήτη, από την Κίνα και την Καταλονία, μέχρι τις δυο άκρες της Ρωσίας και τον Καναδά. Είναι εντυπωσιακό πόσο μπορείς να δεθείς με κάποιον σε τόσο μικρο διάστημα και τώρα αισθάνομαι πως έχω ένα φίλο για να με φιλοξενήσει σε τουλάχιστον 10 χώρες στον κόσμο. Η ομάδα μου τις περισσότερες μέρες βοηθούσε, υπό την καθοδήγηση ενός ειδικού, στην απεμπλοκή περασμάτων και στοών μέσα στο ορυχείο, μεταφέροντας και στοιβάζοντας πέτρες εδώ και κει, ενώ κάποιες μέρες εργαστήκαμε έξω, κατασκευάζοντας ένα πλακόστρωτο.
Η δουλειά ήταν ενίοτε απαιτητική, αλλά η φιλοξενία που μας προσέφεραν οι διοργανωτές βοηθούσε να ξεχνάμε την κούραση μας. Μέναμε ανά 4 άτομα σε μικρά δωμάτια του ξενώνα και μας παρέχονταν 3 γεύματα την ήμερα. Πλέον είμαι πεπεισμένος πως κανένας εκθειασμός για το πόσο νόστιμο είναι το γαλλικό φαγητό δεν μπορεί να είναι υπερβολικός! Τα απογεύματά μας ήταν φυσικά ελεύθερα και μας έβρισκαν όλους μαζεμένους να παίζουμε, να ακούμε live μουσική δίπλα στο τζάκι και να μοιραζόμαστε τις πιο απίθανες λεπτομέρειες για τη χώρα και το λαό του καθενός. Και φυσικά δεν ήταν μόνο αυτά, πώς αλλιώς θα βρίσκαμε την ευκαιρία
- Να κολυμπήσουμε σε λίμνη στους πρόποδες των Άλπεων και να κάνουμε accrobranche στις κορυφές τους.
- Να ζήσουμε τους εορτασμούς της Μέρας της Βαστίλης στο γραφικό χωριουδάκι του Tende.
- Να χορέψουμε Gangnam Style στην αυτοσχέδια σπηλιά/ντίσκο που φώτιζαν οι φακοί στα κράνη μας.
- Να γυρίσουμε τα στενά της Νίκαιας και του Μονακό μετά το πέρας του workcamp.
Και ύστερα είναι το αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς, είναι το ταξίδι σε μέρη άγνωστα και παραμυθένια, είναι οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις και θα μείνουν μαζί σου για πολύ καιρό, είναι ότι ουσιαστικά θα κάνεις διακοπές που θα σου κοστίσουν ελάχιστα. Είναι όλες οι αναμνήσεις που δε χωράνε με τίποτα σε λίγες λέξεις και που για μένα θα πληθύνουν σίγουρα κι άλλο φέτος το καλοκαίρι σε κάποιο άλλο workcamp ανά τον κόσμο. Ελπίζω μαζί με κάποιους από εσάς. Τολμήστε το!
Κώστας
