Γερμανία, Μάιος 2016.

Εθελοντισμός: ανιδιοτελής προσφορά.

Γιατί; για έναν καλύτερο κόσμο. 

Το να συμμετάσχω σε κάποιο εθελοντικό πρόγραμμα, ήταν κάτι που πάντα ήθελα. Έτσι, μόλις βρήκα την ευκαιρία το έκανα.

Πέρασα 2 βδομάδες σε ένα παιδικό χωριό της Γερμανίας όπου και φιλοξενούνται παιδιά, τα οποία για διαφορετικούς λόγους το καθένα δεν είναι δυνατό να ανατραφούν στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Μαζί με τους υπόλοιπους εθελοντές μέναμε στον ξενώνα του χωριού. 

Σκοπός μας ήταν, να βοηθήσουμε στη διοργάνωση του ετήσιου αθλητικού κυπέλλου που λαμβάνει χώρα μεταξύ όλων των παιδικών χωριών της Γερμανίας. Για το σαββατοκύριακο των αγώνων, 300 άτομα θα φιλοξενούνταν στο "δικό μας" χωριό.

Η συνεργασία μεταξύ των μελών που εργαζόταν γι' αυτό το σκοπό, καθώς και με τους υπεύθυνους αλλά και τους κατοίκους ήταν φιλική και πάντα μέσα σε πνεύμα αλληλεγγύης. Η ομάδα των εθελοντών δέσαμε εξ' αρχής, φέρνοντας σε πέρας κάθε εργασία. Πέρα απ' τη δουλειά, υπήρχε φυσικά και ο ελεύθερος χρόνος. Μαγειρέψαμε και γευτήκαμε διαφορετικές κουζίνες. Επισκεφτήκαμε και γνωρίσαμε τις γύρω περιοχές με τα αξιοθέατά τους. Πήγαμε βόλτα στη λίμνη και για τρέξιμο τα χαράματα στο δάσος. Τα βράδια παίζαμε ομαδικά παιχνίδια και άλλοτε ανάβαμε φωτιά στην αυλή. Σίγουρα δε θα ξεχάσω τα απογευματινά πάρτυ τσαγιού στην κουζίνα που είχαν γίνει παράδοση! Η ζεστή ατμόσφαιρα που επικρατούσε μεταξύ μας, ζέσταινε τα κρύα βράδια στο Waldenburg.

Το σαββατοκύριακο των αγώνων, θα το χαρακτήριζα ως τις καλύτερες στιγμές του προγράμματος. Ποικίλες, αθλητικές και μη, δραστηριότητες και παιδιά παντού. Όμορφες εικόνες και συναισθήματα, παιδικές φωνές και χαρά. Και υπέροχο, ποσό υπέροχο να τα βλέπεις να αγωνίζονται για κάτι.

Αν τελικά μου ζητηθεί να πω τί αποκόμισα απ' αυτό το workcamp, τότε σίγουρα δε θα μπορούσα να αρκεστώ σε ένα μόνο πράγμα και σε μια ή δύο προτάσεις. Θα ήθελα λοιπόν αντ' αυτού να παραθέσω και να μοιραστώ κάτι προσωπικό. Ένα πρόχειρο σημείωμα που κράτησα μέσα σε 5 λεπτά την ημέρα του αποχαιρετισμού και που όμως πιστεύω πως λέει πολλά.

Τί  στο workcamp:

Έμαθα, ότι το να επιλέγεις να κάνεις κάτι που δεν έχεις ξανακάνει, μπορεί να σου προσφέρει πολλά. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία, πολλές οι αναμνήσεις, πολλά τα "μαθήματα", πολλές οι σκέψεις. Σε ένα περιβάλλον όπου κανείς δε μιλά τη γλώσσα σου, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Αναγκάζεσαι επίσης, να αναπτύξεις όλες σου τις αισθήσεις όταν θες να κωδικοποιήσεις και να αποκωδικοποιήσεις μηνύματα. Πράγμα πολύ θετικό, ιδίως αν σκεφτούμε ότι καθημερινά περιορίζουμε τον εαυτό μας σε συγκεκριμένους τρόπους έκφρασης. Νέοι άνθρωποι, άλλες χώρες, άλλες ήπειροι, ηλικίες, φύλα, νοοτροπίες και θρησκείες. Σεβασμός παντού. Οι παγκόσμιες ηθικές αξίες σε πρώτο πλάνο. Είναι κοινές. Και πόση η ευτυχία όταν νέοι άνθρωποι σου ανοίγονται, όταν βλέπεις άλλες πλευρές και όταν ακόμα και οι πιο "δύσκολοι" φαίνεται να σε πλησιάζουν.

Έμαθα πως η δουλειά, ό,τι δουλειά, θέλει υπευθυνότητα, σιγουριά, ανοχή στα λάθη και συνεχή προσπάθεια. Συνεργασία και καλή διάθεση. Κάθε δουλειά συνεισφέρει κάπου. Τίποτα δεν πάει χαμένο.

Έμαθα πως είναι σημαντικό να εκτιμάς όλα όσα έχεις. Πως τα παιδιά εδώ στο χωριό είναι "μόνα" γιατί τους λείπει το πιο σημαντικό. Οι γονείς. Ένα κενό που δε το καλύπτει κανείς και τίποτα. Να αγαπάς τους ανθρώπους σου. Να αγαπάς. Να αγαπάς γενικά. Με κάθε τρόπο. Να είσαι ευγνώμων για όλα γύρω σου. Οι φάτσες των παιδιών, οι κινήσεις. Όλα δείχνουν ότι διαφέρουν. Επιζητούν την προσοχή σου. Το νιώθεις ότι κάτι τους λείπει. Κι όμως, μέσ' στην ατυχία τους επιβιώνουν, γελούν. Η ζωή προχωρά.

Πάντα να προσπαθείς για το καλύτερο. Να δίνεις ευκαιρίες. Στον εαυτό σου, στους ανθρώπους. Να 'σαι ευγενικός στην ψυχή. ~

Πέντε μήνες μετά, επιμένω σε κάθε είδους εθελοντισμό. Μόνο όταν κάποιος δει κατάματα τα προβλήματα, μπορεί να κατανοήσει τί σημαίνουν για τον ίδιο και πόσο μπορούν να επηρεάσουν τον κόσμο όλο. Κι αν ένας μόνος του σίγουρα δε μπορεί, τότε οι πολλοί μαζί, πάντα κάτι καταφέρνουν.

Μάγδα, Ελλάδα.