Ένα απόγευμα του Ιουνίου μπήκα στο site της ΕΛΙΞ για να ξεφύγω από την πραγματικότητα κοιτάζοντας τις ατελείωτες δυνατότητες που έχει κανείς να γνωρίσει τον κόσμο.
Δεν είχα αρχικά σκοπό να πάω κάπου, αλλά όταν έψαξα λίγο και βρήκα το συγκεκριμένο πρόγραμμα μερικές μοίρες κάτω από τον Αρκτικό κύκλο, δεν μπορούσα να αντισταθώ.
Επειδή όμως ο προορισμός ήταν σχετικά μακρυά και επειδή όπως έκλεισα τα εισιτήρια υπήρχαν μερικές μέρες πριν και μετά το workcamp που θα ήμουν μόνος, αποφάσισα να φέρω παρέα.
Έτσι στο τέλος του Αυγούστου αναχώρησα με τον κολλητό μου από την Αθήνα με προορισμό την μακρινή χώρα της φωτιάς και του πάγου. Λίγο πριν την προσγείωση, πάνω από τα πυκνά σύννεφα, η ατελείωτη αυτή ηλιοφάνεια θύμιζε πολύ το κλίμα της χώρας μας. Μετά από λίγο όμως χάσαμε ύψος και βυθιστήκαμε μέσα στην θάλασσα των σύννεφων.
Όλα άρχισαν να σκοτεινιάζουν Το έδαφος το είδαμε πρώτη φορά μερικά λεπτά πριν την προσγείωση. Αυτή η ερημία με το χαρακτηριστικό πράσινο/κίτρινο/πορτοκαλί γρασίδι και το σκούρο χώμα θυμίζει πραγματικά άλλο πλανήτη. Και μάλιστα λόγω αυτής της απότομης αλλαγής από ήλιο σε σκοτάδι και του τοπίου ένιωσα σαν να γύρισα πίσω στον χρόνο, στην Ισλανδία του 1000 μΧ, όπου οι Βίκινγκς ακόμα κάνουν υπερατλαντικές εκστρατείες, ανακαλύπτοντας χώρες και ηπείρους.
Το workcamp βρισκόταν στην άλλη άκρη του νησιού, οπότε ουσιαστικά στον πηγαιμό πήγαμε παραλιακά από τον νότο και και έπειτα από την λήξη του camp γυρίσαμε στη πρωτεύουσα παραλιακά από τον βορρά. Άρα ουσιαστικά κάναμε τον περίγυρο της χώρας. Κάθε μέρος του ταξιδιού που περιέγραψα είχε διάρκεια πάνω από 12 ώρες και σταματήσαμε για να δούμε καταρράκτες (πολλούς), μια λίμνη με παγετώνες, ηφαίστεια και άλλα εντυπωσιακά αξιοθέατα.
Μπορεί να πήγα στην Ισλανδία αργά για να δω τον ήλιο τα μεσάνυχτα αλλά φτάσαμε ακριβώς την εποχή που εμφανίζεται το βόρειο σέλας Και ήμασταν τυχεροί επειδή από την πρώτη βραδιά κιόλας της κατασκήνωσης (που ταξιδεύαμε ακόμα!) σταματήσαμε με το λεωφορείο σε μια κοιλάδα, βγήκαμε έξω και μας έπεσε το σαγόνι από την μαγιά του φαινομένου.
Το Stöðvarfjörður, το χωριό στην ανατολική Ισλανδία που διεξήχθη το camp , είναι ένα fishing village με 200 κατοίκους περίπου. Επειδή είμαστε έφηβοι και επειδή ήμασταν η τελευταία φουρνιά της σεζόν δεν είχε μείνει πολύ εθελοντική εργασία για εμάς, αλλά μας βγήκε για καλό. Μέρα ανά μέρα σηκωνόμασταν νωρίς και πηγαίναμε σε πολύωρες εξορμήσεις στα γειτονικά βουνά/fjord. Σε μια από αυτές μάλιστα αποφασίσαμε να βουτήξουμε σε ένα παγωμένο ποτάμι με τα εσώρουχα καθώς δεν είχαμε φέρει μαζί μας μαγιό.
Αξίζει να σημειώσω ότι ποτάμια και καταρράκτες εκεί υπάρχουν κυριολεκτικά παντού. Οπότε δεν χρειάζεται να κουβαλάς νερό. Ακόμα και στο σπίτι που ήμασταν δεν ήταν λίγες οι φορές που αντί να πιω νερό από την βρύση γέμιζα μπουκάλια από το ποτάμι δίπλα. Στον ελεύθερο μου χρόνο πήγαινα συχνά και έκανα μπάνιο στον βόρειο Ατλαντικό για μερικά λεπτά και ύστερα πήγαινα κατευθείαν στην καυτή γεωθερμική πισίνα (ακόμα και το πιο μικρό χωριό έχει μια). Επίσης αρκετά βράδια πήγα για ψάρεμα στο λιμάνι με τους φίλους μου, πιάσαμε αρκετά μεγάλα ψάρια και έφτιαξα ψαρόσουπα ένα μεσημέρι από αυτά.
Λέγεται πολύ ότι οι βόρειοι είναι ψυχροί και καθόλου κοινωνικοί Αυτό περίμενα και εγώ. Όμως μου φάνηκε ότι ήταν πιο κοινωνικοί και φιλόξενοι ακόμα και από εμάς! Δεν ήταν λίγες οι φορές που ντόπιοι θα μας έπιαναν την κουβέντα. Το αγαπημένο μου στιγμιότυπο από το camp όμως ήταν μια βραδιά που γύρναγα με τους δύο φίλους μου από ψάρεμα στο λιμάνι και περάσαμε, κρατώντας τα καλάμια, δίπλα από ένα πάρτι που γινόταν εκεί τριγύρω . Με το που μας είδαν έσπευσαν να μας χαιρετίσουν και να μας ρωτάνε πράγματα. Αμέσως μας κέρασαν μπύρες (είναι πανάκριβες εκεί! ). Αρχίσαμε να συζητάμε, και ύστερα μιλήσαμε και με κάτι νεαρούς ψαράδες, στους οποίους είπαμε ότι μας έσπασαν οι πετονιές από τα καλάμια και ότι δεν είχαμε αγκίστρια (Το επόμενο πρωί μας είχαν αφήσει πάνω από 10 ανταλλακτικά αγκίστρια στην πόρτα μας!) Στη συνέχεια του πάρτι μας είπαν να φέρουμε και τους άλλους 10 εθελοντές και λίγο αργότερα έπαιξα Live μουσική με τους ντόπιους!! Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Έτσι πραγματικά γνωρίζεις τους ντόπιους.
Τώρα που έχω γυρίσει εδώ και ένα μήνα , μπορώ με άνεση να παραδεχτώ ότι το αγαπημένο μου μέρος στην χώρα ήταν το Reykjavik, η πρωτεύουσα. Μια μικρή, φιλική και πανέμορφη πόλη που μπορείς να κάνεις και να δεις πολλά πράγματα. Δεν είχε δέντρα πολλά άλλα σε κάθε γωνιά της υπάρχει μια χαρακτηριστική μυρωδιά δάσους.
Αυτό που μετάνιωσα λιγάκι ήταν που πολλά μεσημέρια αράζαμε στους καναπέδες στο σπίτι. Αντί αυτού θα έπρεπε να πήγαινα στις βουνοπλαγιές να ξαπλώνω τρώγοντας βατόμουρα που υπήρχαν σε μεγάλες ποσότητες εκεί. Επίσης έπρεπε να είχα πάει για κανένα βράδυ να κοιμηθώ στα βουνά δίπλα.
Πρέπει να τονίσω πως η τιμή του καμπ (παρόμοια είναι σε όλα τα camp εθελοντισμού στην Ισλανδία) είναι μοναδική. Ο εθελοντισμός είναι σίγουρα ο φθηνότερος τρόπος να εξερευνήσεις μια χώρα, ιδιαίτερα αν είσαι νέος.
Κλείνοντας πρέπει να πω όπως ήταν μια εξαιρετική εμπειρία, μια άριστη πρώτη επαφή με την χώρα. Είμαι βέβαιος πως θα επιστρέψω πολύ σύντομα.
Ιάσων Π.
