Περιμένω πάντα το Μάρτη κάθε χρονιάς πως και πως. Προσπαθώ να ξεκλέψω χρόνο απ το γραφείο για να καταλήξω στο top 10 των εθελοντικών προγραμμάτων στα οποία θα ήθελα να συμμετέχω. Κριτήρια είναι πάντα ο χρόνος, το κόστος των εισιτηρίων, η φύση της δουλειάς φυσικά το μέρος.
Σταθερά στην πρώτη θέση της δεκάδας ήταν τα τελευταία χρόνια τα Islas Cies… και το καλοκαίρι που πέρασε τα κατάφερα.
Πρόκειται για σύμπλεγμα μικρών νησιών απέναντι από το Vigo στη Γαλικία της Ισπανίας, που «γυρνούν την πλάτη» στον Ατλαντικό Ωκεανό. Το πρόγραμμα : περιβαλλοντικό- πάλι! Το ταξίδι μεγάλο, αλλά το μέρος σε αποζημιώνει με την πρώτη ματιά!
Φτάνοντας, βλέπεις την Playa de Rodas, η οποία έχει ψηφιστεί η καλύτερη παραλία του κόσμου για το 2006 από τον Guardian .. και δικαίως! Το νησί είναι εντελώς παρθένο, ακατοίκητο το χειμώνα. Το καλοκαίρι μπορείς να διανυκτερεύσεις μόνο εφόσον έχεις εξασφαλίσει τη διαμονή σου στο κάμπινγκ χωρητικότητας 600 ατόμων. Οι εθελοντές μέναμε στο δικό μας κάμπινγκ, μακριά ακόμα και απ τον στοιχειώδη πολιτισμό του camping των επισκεπτών!
Κάθε πρωί, μετά το πρωτότυπο ξύπνημα - πότε με pilates και πότε με μπογιές στο πρόσωπο -τρώγαμε το πρωινό μας, χωριζόμασταν σε ομάδες και ξεκινούσαμε για τη δουλειά, που ποίκιλε ανάλογα με τη μέρα και τον ομαδάρχη : μάζεμα σκουπιδιών (μιας και στο νησί δεν υπήρχαν κάδοι σκουπιδιών και οι επισκέπτες έπρεπε να μεταφέρουν φεύγοντας τα απορρίματά τους στην απέναντι ακτή), καθαρισμός της παραλίας από αποτσίγαρα και φύκια, ενημέρωση των τουριστών για την προστασία της χλωρίδας και πανίδας του νησιού, αλλά και της θαλάσσιας περιοχής, περιβαλλοντικό παιχνίδι με τα παιδάκια, διάνοιξη του μονοπατιού ώστε να μπορούν να διέρχονται τα καρότσια με τις αποσκευές (αφού στο νησί δεν υπήρχαν ούτε αυτοκίνητα!) και αναδάσωση του νησιού.
Τα απογεύματα τα περνούσαμε με scuba diving, κωπηλασία, κολύμπι στις κρύες θάλασσες, περίπατο για να δούμε το ηλιοβασίλεμα, δοκιμή ισπανικού vino tinto ή estella galicia.. Κάποιο απόγευμα κάναμε το γύρο του νησιού με ιστιοφόρο που είχε κατασκευαστεί στην Αφρική τον προηγούμενο αιώνα, ενώ κάποιο άλλο περάσαμε απέναντι στον πολιτισμό, στα νησιά Cangas.
Το βράδυ δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές (αφού στο νησί υπήρχε μόνο ένα μπαρ που απείχε μισή ώρα περπάτημα με το φακό!): φορούσαμε όλα μας τα ρούχα, το ένα πάνω στο άλλο (το κρύο ήταν το μόνο αρνητικό που μπορώ να εντοπίσω στη 10ήμερη παραμονή μου στα islas cies) και συζητούσαμε για τις ζωές μας, τις διαφορές και τις ομοιότητες των χωρών μας ή παίζαμε ευφάνταστα παιχνίδια.
Την τελευταία μέρα ενώσαμε τις δυνάμεις μας για να στήσουμε μια παράσταση (κανονική, είχε και κουστούμια, αφού ένας απ τους συνεθελοντές είναι σχεδιαστής μόδας!) για τα παιδιά του νησιού, με σκοπό να καλλιεργήσουμε την περιβαλλοντική τους συνείδηση. Το βράδυ οι ομαδάρχες μας ετοίμασαν μια μεγάλη αποχαιρετιστήρια γιορτή με ισπανικές λιχουδιές και το επόμενο πρωί αποχαιρέτησα τους φίλους μου, αλλά και το πανέμορφο νησί με υποσχέσεις για reunions (το πρώτο έχει ήδη γίνει!)
Δεν ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε πρόγραμμα εθελοντικής εργασίας στο εξωτερικό με την ΕΛΙΞ, σίγουρα δε θα είναι η τελευταία, σίγουρα το κάθε πρόγραμμα έχει τη δική του ομορφιά και θα μείνει πάντα χαραγμένο στη μνήμη σου, αλλά ειδικά τα islas cies σου επιτρέπουν να κάνεις αυτό που μας ευχήθηκαν στις αποχαιρετιστήριες κάρτες τους οι ομαδάρχες μας: να κρατήσεις μέσα σου, παρά την επιστροφή στη ρουτίνα σου, τη μαγεία του νησιού!!
Η συμμετοχή σε πρόγραμμα εθελοντικής εργασίας είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσει ο καθένας. Πέρα απ την επαφή με τη φύση και την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, σε βοηθά να βγεις απ τους συμβατικούς ρυθμούς της ζωής σου, να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να του προσφέρεις τη δυνατότητα να γνωρίσει νέα μέρη, νέες κουζίνες, νέες μουσικές κι ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Ελένη Παφίλη
