Τον Μάιο του 2014 τον πέρασα μ’ έναν εντελώς καινούριο και διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι έχω συνηθίσει στη ζωή μου ως τώρα.
Ήμουν εθελοντικά στο ορφανοτροφείο και σχολείο “Quest for Happiness” στο Ruai, που είναι προάστιο του Ναϊρόμπι στην Κένυα.
Στην αρχή του ταξιδιού μου ξεκίνησα σαν να ήμουν τουρίστας στο Ναϊρόμπι, όπου εκτός από την ξενάγηση με τους ντόπιους εθελοντές στην πόλη, υπήρχε η επιλογή του safari στο πάρκο Maasai Mara.
Ξαφνικά βρισκόσουν μέσα σε εικόνες που έχουμε από ντοκιμαντέρ δίπλα σε άγρια ζώα. Αυτό, όμως που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση ήταν η επαφή με έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από τον δικό μας, τον δυτικό.
Άλλη ζωή, και δεν εννοώ μόνο από τεχνικής ή πρακτικής άποψης, όπως είναι η έλλειψη του νερού ή ηλεκτρικού, και οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι έχουν μάθει να το αντιμετωπίζουν ως μέρος της καθημερινότητάς τους.
Με εξαίρεση τα πλούσια κομμάτια της πόλης, πολλά πράγματα παίρνουν εντελώς διαφορετικούς ορισμούς από αυτούς που έχουμε εδώ: κτίριο, δρόμος, εργασία, συναλλαγή, και πολλά άλλα... Η φτώχεια είναι μεγάλη, και αυτό είναι εμφανές τόσο στο τοπίο, όσο και στους ανθρώπους. Και μπορεί να πάρει την (αναγνωρίσιμη ή και όχι) μορφή της εκμετάλλευσης του (λευκού) τουρίστα. Οπότε θέλει πολλή προσοχή πάντα!
Η δουλειά στο ορφανοτροφείο/σχολείο ήταν επίσης κάτι καινούριο για μένα. Χωρίς εμπειρία σε διδασκαλία, αλλά με καλή επαφή με τα παιδιά και όρεξη και υπομονή, κατάφερα να γίνω κάτι ανάμεσα σε δασκάλα και φίλη τους. Καθώς φιλοξενούμουν εντός του οικοπέδου όπου ήταν το σχολείο, δεν είχα το τυπικό ωράριο του σχολείου.
Τα μεσημέρια τρώγαμε μαζί, το απόγευμα παίζαμε κτλ. Τα παιδιά, παρά το τόσο σκληρό ιστορικό τους – ορφανά, κακοποιημένα, έχοντας ζήσει στο δρόμο – ήταν παιδιά, με κέφι, με ερωτήσεις και περιέργεια (πώς φαινόταν το λευκό χέρι μου όταν κάηκα απ’ τον ήλιο, πώς φαινόταν όταν χτύπησα κι έκανα μελανιά, πόσο διαφορετικά είναι τα μαλλιά μου...), όπως όλα τα παιδιά! Όλο χαμόγελα και αγκαλιές...
Είναι πλέον σε ένα ασφαλές περιβάλλον και παρόλο που μπορεί σημάδια απ’ το παρελθόν τους να εμφανίζονται σε ξεσπάσματα που γι’ άλλα είναι ίσως περισσότερα και γι’ άλλα λιγότερα, είναι πανέξυπνα, και χαίρονται πολύ την επαφή με τους “επισκέπτες” όπως ήμουν κι εγώ. Πολλές φορές μου ανέφεραν κάποιους που είχαν πάει πριν από μένα και με χαρά ρωτούσαν αν τους ξέρω...
Δεν ξέρω τελικά πόσο παροδικά είναι αυτά που θα πάρουν τα παιδιά από την ξεχωριστή αυτή εμπειρία της «επίσκεψης», πάντως για όποιον έχει την περιέργεια και την όρεξη να το ανακαλύψει από κοντά, σίγουρα δεν θα είναι παροδικά.
Μπέτυ
