Με λένε Ελευθερία, είμαι 24 χρονών και το φετινό καλοκαίρι πέρασα ένα από τα καλύτερα μου καλοκαίρια μέχρι σήμερα (το λέω χωρίς καμία υπερβολή), καθώς πραγματοποίησα το πρώτο μου workcamp σε μια μικρή πόλη της Σερβίας, την Omoljica.

Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και πολλά χρόνια, αλλά δεν μου είχε δοθεί η δυνατότητα, στερώντας μου έτσι την φανταστική αυτή εμπειρία του εθελοντισμού σε μια ομάδα με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε;

Το workcamp στο οποίο έλαβα μέρος, είχε περιβαλλοντολογικό χαρακτήρα, συγκεκριμένα φροντίζαμε τις πρωινές ώρες ένα μικρό δάσος της περιοχής δίπλα στο ποτάμι. Την υπόλοιπη μέρα προετοιμάζαμε συνήθως events που γινόταν το βράδυ στην πλατεία (χορογραφίες, απαγγελίες ποιημάτων ή παιχνίδια), ενώ πολλές φορές διοργανώναμε πάρτι στο μικρό και όμορφο σπιτάκι μας με την μεγάλη αυλή. Τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε εκδρομές -συνολικά επισκεφθήκαμε άλλες περίπου 5 περιοχές της Σερβίας- μία εκ των οποίων ήταν στο Ivanovo, μέσα σ’ ένα μεγάλο δάσος, για μπάνιο στο Δούναβη!

Υπήρχαν παιδιά από Ισπανία, Σλοβενία, Ν. Κορέα, Τσεχία, Ρωσία, Γερμανία, Ιταλία, Τυνησία, Τουρκία και φυσικά από Ελλάδα, εγώ και η ξαδέρφη μου η Άννα που συμμετείχαμε μαζί. Οι δύο αρχηγοί της ομάδας μας ήταν Σέρβοι, ενώ υπήρχαν και πολλοί ακόμη ντόπιοι εθελοντές της μικρής αυτής κωμόπολης, που φρόντιζαν για κάθε μας ανάγκη και μας κρατούσαν συντροφιά πολλές ώρες τη μέρα.

Η Omoljica είναι ένα πολύ όμορφο και ήσυχο μέρος, οι άνθρωποι είναι απλοί, ευγενικοί και φιλόξενοι. Παντού υπάρχει πράσινο, πάνε συχνά για ψάρεμα, ενώ σπάνια βλέπεις αυτοκίνητο - όλοι μετακινούνται με ποδήλατα! Δοκιμάσαμε πολλές καινούριες γεύσεις από φαγητά και ροφήματα της περιοχής, οι Σέρβοι τα έχουν όλα λίγο πιο πικάντικα από εμάς.

Στο τέλος του προγράμματος τα περισσότερα παιδιά μείναμε 2-3 βραδιές στο Βελιγράδι κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να γυρίσουμε και την φανταστική αυτή πρωτεύουσα, καθώς επίσης και το Novi Sad, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας.

Παρ’ ότι έχουν περάσει δυο ολόκληροι μήνες απ’ την επιστροφή μου στην Ελλάδα, το μυαλό μου συχνά ταξιδεύει στην Omoljica και στους ανθρώπους που γνώρισα εκεί. Μου λείπουν. Κρατάω φυσικά επαφή με όλα τα παιδιά, με κάποια μάλιστα μιλάω κάθε μέρα! Εύχομαι να μπορέσω να ξαναπάω σύντομα- ευτυχώς η Σερβία είναι σχετικά κοντά στην Ελλάδα.

Όσοι έχουν ήδη συμμετάσχει σε κάποιο workcamp μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματα μου, στους υπόλοιπους συστήνω απλά να το δοκιμάσουν. Είναι μια μοναδική εμπειρία, μια εμπειρία ζωής.

Φιλιά,
Ρίτα - Ελευθερία