Τρεις βδομάδες καλοκαιριάτικα σε χωριά της Ισπανίας και μάλιστα παρέα με παιδιά από διαφορετικές χώρες, αυτό από μόνο του είναι ονειρικό.
Όταν δε, συνδυάζει θεατρικές παραστάσεις, μουσική, τραγούδι, χορό, παιχνίδι και όλα αυτά με κοινή αφετηρία την αγάπη για το περιβάλλον και κοινό στόχο την προάσπισή του, τότε δεν μιλάμε απλά για ένα όνειρο αλλά για τη μαγεία που έγινε πραγματικότητα.
Σαν χθες θυμάμαι να ψάχνω ώρες και ώρες στη μηχανή αναζήτησης της ΕΛΙΞ για το ποιό εθελοντικό πρόγραμμα να διαλέξω και για το πού θα μπορούσα καλύτερα να προσφέρω κάτι από τον εαυτό μου ή και τον εαυτό μου. Ώρες και ώρες, τα χέρια μου να τρέχουν πάνω στα πλήκτρα ψάχνοντας, και εγώ να κλείνω τα μάτια κάνοντας κάθε φορά εικόνα αυτό που ίσως θα ζούσα. Και ήμουν απίστευτα τυχερή που η αίτησή μου στάλθηκε τελικά για το Donkey Caravan που έλαβε χώρα στο χωριό Gargandilla de Lozoya της Ισπανίας, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη και που έφτασε μέχρι την παραθαλάσσια Αλτέα.
Το πρόγραμμα αφορούσε περιβαλλοντολογικά μηνύματα και ευαισθητοποίηση των κατοίκων της Ισπανίας, ιδιαίτερα των παιδιών, μέσω θεατρικών παραστάσεων που δημιουργούσαμε εμείς οι εθελοντές και ανεβάζαμε από χωριό σε χωρίο (πολλές φορές πηγαίναμε με τα πόδια) και τις οποίες ντύναμε με μουσική και χορό. Στο τέλος κάθε παράστασης κάποιοι από εμάς ζωγραφίζαμε για τα παιδιά (θεατές), άλλοι κάναμε τα παιδιά βόλτα στη ράχη των γλυκύτατων γαϊδουριών και κάποιοι άλλοι ψυχαγωγούσαν τους μεγαλύτερους με μουσικές ερμηνείες.
Δεκατέσσερις άνθρωποι από διαφορετικές χώρες βγάλαμε τα ρούχα με τα χρώματα της σημαίας μας, ξεχάσαμε τη μητρική μας γλώσσα και επικοινωνήσαμε με τη μουσική, τη δημιουργία, την αγάπη και τον σεβασμό μας για τον Άνθρωπο.
Πρόβες, παιχνίδια,σκέψεις, προτάσεις και ξανά πρόβες. Κούρδισμα τα όργανα, ξεκούρδισμα τα όργανα. Αυτά τα λόγια, άλλα τα λόγια. Όλοι μαζί. Ζέστη, κρύο και ξανά ζέστη και κρύο. Ατέλειωτα χιλιόμετρα περπάτημα από το χάραμα, πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά και μας τσουρουφλίσει (στο τέλος μας τσουρούφλαγε). Πάντα δίπλα μας δυο αξιαγάπητα γαϊδουράκια, πότε να τα οδηγούμε εμείς και πότε να μας οδηγούνε αυτά. Μαζί μας στις πρόβες, μαζί μας και στις παραστάσεις αλλά και στα παιχνίδια. Μετά μαγείρεμα, καθάρισμα, πλύσιμο, μουσική, χορός, γέλια, αγάπη, συγκίνηση. Όλοι μαζί. Πάντα όλοι μαζί. Τί να περιγράψω; Δεν φτάνει…
Τί να σου κάνει η παέγια και η σαγκρία κάτω απ’ το φως των κεριών;
Τι να σου πει η ισπανική κιθάρα και η χορεύτρια δίπλα που λικνίζεται σε ήχους φλαμέγκο;
Τί να σου πει κι ο ταυρομάχος που τραμπαλίζεται με τα ταυριά;
Τί να σου πούνε όλα αυτά όταν έχεις φάει ψωμί από το πάτωμα, και πιει σανγκριά από τα χείλια όλων;
Τί να σου πούνε, όταν χέρια και χέρια έχουν ανακατέψει υλικά που ετοίμασαν το φαγητό σου;
Όταν κάποιο βράδυ έχεις ξαπλώσει κατάχαμα σε μια πλατεία, κάτω από το δημαρχείο, με μόνο σου άκουσμα απομακρυσμένες παιδικές φωνούλες χαρούμενες με τη παράστασή; Και τί να σου πει γενικότερα το οτιδήποτε, όταν σε ένα απομακρυσμένο χωρίο,κάπου στην Ισπανία, κάπου σε ένα παγκάκι σε ένα δάσος,έχεις παίξει μουσική για μια Γαλλίδα με οπερική φωνή και τη Μισερλού παρέα με έναν Δανό και μια Γερμανίδα κάποιο μεσημέρι με μπύρα; Και όταν έχεις χαθεί σε μια παράξενη λίμνη με έναν Τσέχο, μια Καναδή, μια Ιταλίδα και ένα Ρώσο; και όταν έχεις πιει νερό από τις χούφτες σου και τις χούφτες των άλλων και οι πατούσες σου έχουν γίνει μαύρες, που περπατάς ξυπόλητη στους δρόμους και που το φορεματάκι έχει λιώσει πάνω σου τόσες μέρες, και που μοιράστηκες το μήλο σε 15 δαγκωματιές και που ταξίδεψες ατελείωτα μ’ ένα βανάκι και που φόρτωσες- ξεφόρτωσες μπαγκάζια και πράματα, και ενδυμασίες και κονσόλες και μουσικά όργανα και πάλι ξανά φόρτωμα ξεφόρτωμα και που τάισες το γαϊδουράκι στο στόμα παρέα με έναν Tούρκο και μια Ελβετή και που τρέχατε μέσα στην νύχτα με το βανάκι ψάχνοντας για βενζίνη και που μίλησες και αγκαλιάστηκες με τόσους ανθρώπους, και που ανέλυσες φιλοσοφίες και τη ζωή σου και τη σκέψη σου σε μια γλώσσα χωρίς γραμματική, χωρίς λεξιλόγιο και κατανοηθήκατε όλοι.
Και… και… και… ΕΛΙΞ πρέπει να με σταματήσεις. Μου έδωσες τέτοια εμπειρία ζωής που ούτε ο χρόνος ούτε τα λόγια φτάνουν να τη διηγηθώ και να σε ευχαριστήσω. Εννοείται πως θα το ξανακάνω….
Μαρία Ε.
