Ένας αξέχαστος Φλεβάρης στην Κένυα, Jambo, jina langu ni Eleni (Γεια, με λένε Ελένη στα Σουαχίλι).
Για αρκετά χρόνια το όνειρο μου ήταν να πάω εθελόντρια στην Αφρική, περνούσε όμως ο καιρός και αυτό δεν γινόταν. Έτσι πέρυσι αποφάσισα πως δεν είναι πια ένα όνειρο αλλά ένας στόχος που πρέπει να υλοποιηθεί. Αφού μάζεψα τα χρήματα που χρειάζονταν και βρήκα το κατάλληλο πρόγραμμα για εμένα που θα συνδύαζε δύο τομείς, παιδιά και ενασχόληση με την φύση, ήμουν έτοιμη να ταξιδέψω σε αυτήν την υπέροχη χώρα, την Κένυα.
Τα συναισθήματα ήταν περίεργα, από την μια ήμουν αρκετά αγχωμένη, όχι τόσο για το ταξίδι, αλλά για το πως θα είναι στο workcamp και, φυσικά, το άγχος το ενίσχυαν όλοι σχεδόν γύρω μου αφού το μόνο πράγμα που μου έλεγαν ήταν ότι είτε θα αρρωστήσω βαριά ή το λιγότερο θα με ληστέψουν. Παρόλα αυτά, υπήρχε και ένα άλλο συναίσθημα, εκείνο της λαχτάρας, της όμορφης αγωνίας να κάνεις κάτι τόσο έξω από το λεγόμενο “comfort zone” σου, να γνωρίσεις έναν τελείως διαφορετικό πολιτισμό από τον δικό σου, να βοηθήσεις όσο μπορείς μια κοινότητα στην Αφρική, να δεις μέρη που μόνο σε ντοκιμαντέρ μπορούσες να παρακολουθήσεις, να κάνεις νέους φίλους από διάφορες χώρες του κόσμου και εννοείται να πάρεις μεγάλες αγκαλιές αυτά τα πανέμορφα πλασματάκια στο νηπιαγωγείο.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα που έφτασα στην Κένυα. Αρχικά να σας πω, ότι τα πάντα είναι πολύ οργανωμένα, τα παιδιά που είναι υπεύθυνοι της οργάνωσης και σε υποδέχονται έχουν φροντίσει τα πάντα για σένα, σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ άνετα, είναι πολύ φιλικοί και είναι πάντα εκεί για ότι και να χρειαστείς. Τις τρεις πρώτες μέρες τις πέρασα στο Εθνικό πάρκο Maasai Mara, κάνοντας σαφάρι στην αφρικανική σαβάνα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας πω και πολλά, είναι απλά μια τρομερή εμπειρία (οι λάτρεις των ταξιδιών θα με καταλάβουν απόλυτα). Γυρνώντας από το τριήμερο πήγα στο γραφείο της CIVS (της οργάνωσης στην οποία ήμουν σαν εθελόντρια), όπου γνώρισα τους υπεύθυνους και άλλους εθελοντές και με κατατόπισαν πλήρως για τα πάντα, όχι μόνο για το project αλλά και για την χώρα γενικότερα. Οι μέρες που ακολούθησαν στο workcamp ήταν απλά αξέχαστες.
Όσον αφορά, το project μου το οποίο είναι το CIVS/STV-02/2020 AHERO RESOURCE CENTRE, βρίσκεται στην περιοχή Ahero που απέχει περίπου 6-7 ώρες από το Nairobi (μπορεί να γίνουν και 8, στην Κένυα ο χρόνος είναι κάτι σχετικό). Το κέντρο στο οποίο μέναμε έχει διάφορες βιολογικές καλλιέργειες και ζώα, έχει τρεις τάξεις προσχολικής αγωγής, όπου και δίνεται φαγητό στα παιδάκια και αίθουσα ηλεκτρονικών υπολογιστών, που αρκετοί νέοι αποκτούσαν δεξιότητες στην Πληροφορική. Κάθε μέρα, λοιπόν, είχαμε να κάνουμε διάφορες εργασίες, που αφορούσαν είτε τις καλλιέργειες (όπως να φυτέψουμε μπανανιές) ή να τρίψουμε τους τοίχους για να βαφτεί μια καινούργια σχολική αίθουσα ή να ασχοληθούμε με τα παιδάκια.
Ήμασταν περίπου 20 εθελοντές από Κένυα, Τσεχία, Γερμανία, Γαλλία και Βέλγιο, χωριστήκαμε σε ομάδες και κάναμε όλοι μαζί όσα έπρεπε να γίνουν κάθε μέρα. Τα βράδια παίζαμε διάφορα παιχνίδια και τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε εκδρομές. Επίσης, επισκεφτήκαμε ένα σχολείο που βρισκόταν κοντά μας, όπου παίξαμε ποδόσφαιρο και βόλεϋ με τους μαθητές, παρακολουθήσαμε την τελετή αποφοίτησης και δώσαμε τα πιστοποιητικά στους νέους που είχαν τελειώσει το πρόγραμμα κατάρτισης, βρεθήκαμε σε ένα καινούργιο πρόγραμμα όπου μου έκαναν την τιμή να κόψω την κορδέλα στις καινούργιες δεξαμενές νερού για μια κοινότητα, της οποίας οι άνθρωποι περπατούσαν ώρες ώστε να βρουν λίγο πόσιμο νερό.
Τι δεν θα ξεχάσω ποτέ? Τα παιδάκια που με φώναζαν teacher Eleni, που κρέμονταν από πάνω μου πέντε-πέντε για να παίξουμε, που ήθελαν τόσο πολύ να με ακουμπήσουν και να παίξουν με τα μαλλιά μου, που ήθελαν να τα βγάλω φωτογραφίες και έπαιρναν διάφορες πόζες, που τα έβλεπα να βοηθάνε το ένα το άλλο, τα μάτια τους που ήταν γεμάτα λαχτάρα για ζωή (ξέρω αναφέρθηκα πολύ στα παιδιά…). Δεν θα ξεχάσω τους φίλους που έκανα, τις συζητήσεις μας, τα αστεία μας, τα μέρη που είδα, τα καινούργια πράγματα που έμαθα , τη λέξη mzungu (λευκός στα Σουαχίλι) που την άκουγα όπου κι αν πήγαινα. Δεν θα ξεχάσω τους ανθρώπους της Κένυας που αντί για παρακαλώ μου απαντούσαν God bless you, το ότι τραγουδούσαν, χόρευαν και άκουγαν δυνατά μουσική όπου κι αν σταθούν, το πόσο χαλαροί ήταν, το ότι αντιμετώπιζαν τα προβλήματά τους με ένα hakuna matata.
Και ναι, όλα αυτά ακούγονται φανταστικά, και ναι, είναι μια εμπειρία που θα σου αλλάξει την ζωή. Όμως, το θέμα δεν είναι να αλλάξει η δική μου ζωή αλλά η ζωή των ανθρώπων εκεί. Φτώχεια, αρρώστιες, εγκληματικότητα, ανεργία, δυσκολίες στην καθημερινότητα τους που εμείς δεν μπορούμε καν να φανταστούμε, προβλήματα στις μετακινήσεις, στο σύστημα εκπαίδευσης - κοινωνικής πρόνοιας – υγείας. Είχαν όλοι σχεδόν να μου πουν μια άσχημη ιστορία που αφορούσε την οικογένειά τους, οι γυναίκες ήταν τόσο «δυνατές» και τόσο υποτιμημένες και είναι άλλο να το βλέπεις στην τηλεόραση ή να το διαβάζεις σε ένα άρθρο και άλλο να το ζεις. Και, δυστυχώς, λίγες εβδομάδες εθελοντισμού δεν μπορούν να δώσουν λύση σε όλα αυτά, όμως έστω και έναν νέο να εμπνεύσεις συζητώντας μαζί του, έστω και μια «καλή πρακτική», που χρησιμοποιείται στην χώρα μας, να δώσεις σε μια δασκάλα για το πώς μπορεί να απασχολήσει δημιουργικά τα παιδιά, είναι κάτι που δίνει αξία στο εθελοντικό σου έργο. Αν αποφασίσετε, λοιπόν, να πάρετε μέρος σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, εμπλακείτε όσο το δυνατόν περισσότερο, δημιουργείστε δεσμούς με τους ντόπιους και τους υπόλοιπους εθελοντές, μάθετε όσο πιο πολλά μπορείτε για την χώρα που θα επισκεφτείτε, κάντε μεγάλες συζητήσεις, κυρίως, για να καταλάβετε τον πολιτισμό των ανθρώπων εκεί, ανταλλάξτε ιδέες, αξιοποιήστε τις σπουδές σας και τις γνώσεις σας. Όλα αυτά θα δώσουν νόημα στο ταξίδι σας.
Κυνήγησε τα όνειρα σου,
Ελένη Μ.
