Τον περασμένο Οκτώβριο λοιπόν, συμμετείχα σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα στην Ιταλία, το οποίο είχε διάρκεια 2 εβδομάδες και αφορούσε περιβαλλοντική εργασία.
Οι μόνες πληροφορίες που είχα, με συμβούλευαν να πάρω μαζί sleeping bag, μπότες και γάντια εργασίας, φακό και εντομοαπωθητικό.Υπέθεσα λοιπόν, ότι θα μένω έξω, ή στην καλύτερη περίπτωση, σε καταφύγιο. Οπότε προετοιμάστηκα ανάλογα.
Φτάνω Νάπολη με μια γεμάτη τσάντα 75 λίτρων στην πλάτη και άλλη μία 30 λίτρων κρεμασμένη μπροστά και ξεκίνησα προς το νησί όπου βρισκόταν το workcamp.
Στην Ίσκια, έφτασα σχετικά νωρίς, οπότε είχα λίγο χρόνο για βόλτες και μια πρώτη εντύπωση. Ο καιρός θύμιζε καλοκαίρι και είχε αρκετό κόσμο. Το μέρος ήταν εκπληκτικό.
Από εκεί, πήρα το λεωφορείο για το Φορίο, όπου ήταν και το σημείο συνάντησης.
Λίγες ώρες αργότερα, γνώρισα τον ομαδάρχη και διοργανωτή αυτού του workcamp, Giovannangelo de Angelis, καθώς και τους υπόλοιπους εθελοντές τη Βερόνικα και την Κάτια από τη Ρωσία και τον Ρόμπερτ από την Αγγλία.
Φτάνοντας στο μέρος όπου θα μέναμε τις επόμενες δύο εβδομάδες, αυτό που αντικρίζω είναι ένα φανταστικό ξενοδοχείο (hotel il Gattopardo), όπου δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι θα μένω εκεί.
Τα πρωινά δουλεύαμε στα μονοπάτια, όπου μας καθοδηγούσαν μέλη της ομάδας CAI (Club Alpino Italiano) και μας παρείχαν ότι χρειαζόμαστε από εξοπλισμό.
Εξερευνούσαμε τα δασοβούνια του νησιού δουλεύοντας, ανοίγοντας μονοπάτια ώστε να είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος ώστε να μάθει κάποιος το νησί.
Η κορυφή του βουνού Επόμεο, η οποία έχει υψόμετρο 790 μ. είναι στην ουσία η κορυφή ενός ηφαιστείου. Χωρίς όμως να έχει τη δομή ενός τυπικού ηφαιστείου με κρατήρα, καθώς όλη η περιοχή εκεί είναι δασώδης. Ένα ηφαίστειο κάτω από το δάσος, ας πούμε, όχι όμως ενεργό. Βέβαια, υπήρχαν σημεία που το έδαφος άτμιζε και εάν έβαζες χέρι κοντά, αισθανόσουν τη θερμότητα.
Σε διαδρομές προς το βουνό, υπάρχουν σημεία όπου συναντάς μονοπάτια από άμμο, πράγμα που αναφέρει ότι κάποτε τα σημεία αυτά, βρίσκονταν κάτω από τη θάλασσα.
Το φυσικό πέτρωμα του νησιού, έχει χρώμα πράσινο και είναι ίσως το μοναδικό νησί στον κόσμο με πράσινο πέτρωμα, καθώς παρόμοια ηφαιστειακά πετρώματα έχουν, συνήθως, χρώμα κίτρινο.
Μέσα στο δάσος, υπήρχαν αρκετά σπίτια σκαλισμένα στο βράχο. Κάποιο από αυτά ανέγραφε και ημερομηνία, 1715 εάν θυμάμαι καλά. Σκαλισμένα στο χέρι λοιπόν.
Κάνω λόγο για δάσος και βουνό, ωστόσο η έκταση του νησιού είναι περίπου 25 km². Επομένως, τα περισσότερα μονοπάτια σε οδηγούν σε σημεία με απίστευτη θέα προς τη θάλασσα.
Αυτά λοιπόν κάναμε τα πρωινά. Δουλεύαμε ενώ παράλληλα εξερευνούσαμε αυτό το υπέροχο μέρος, μέχρι νωρίς το απόγευμα, όπου μετά είχαμε ελεύθερο χρόνο για άλλες δραστηριότητες.
Το νησί προσφέρει πληθώρα αξιοθέατων. Το κάστρο στην Ίσκια, οι βοτανικοί κήποι, οι παραλίες, είναι όλα εξαιρετικά. Όποιος αποφασίσει να βρεθεί εκεί, να μη διστάσει να εξερευνήσει τα μονοπάτια, αλλά και να δοκιμάσει από τα τοπικά προϊόντα τους.
Από την πρώτη κιόλας ημέρα, η φιλοξενία, η συνεργασία και η αποδοχή των ντόπιων ήταν τέτοια ώσπου αισθανόμασταν ότι είμαστε πλέον μέρος της τοπικής κοινωνίας.
Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω πως το συγκεκριμένο workcamp, όπου το έμαθα μέσω της πλατφόρμας της ΕΛΙΞ, ήταν μία μοναδική εμπειρία την οποία προτείνω σε όποιον/όποια σκέφτεται να συμμετάσχει σε κάποιο εθελοντικό πρόγραμμα.
Θοδωρής
(Ιταλικό άρθρο σχετκά με το πρόγραμμα)
