ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ : 18/7 με 1/8/2017 στο Montsoriu Castle
«Τι και αν δεν έχουμε λεφτά; Εμείς τον κόσμο θα τον γυρίσουμε!» Αυτή ήταν η ατάκα που αυθόρμητα ξεστομίσαμε ένα απόγευμα του Μάρτη μαζί με την αδερφή μου Ελένη και την φίλη μας Αγγελική.
Από τα 16 μου χρόνια ήθελα να συμμετέχω σε εθελοντικό πρόγραμμα της ΕΛΞ και έτσι στα 19 μου ένιωσα πως αυτή η στιγμή είχε έρθει.
Έτσι γύρισα στην Ελένη και στην Αγγελική και τους είπα: Ξέρω έναν τρόπο για να συνδυάσουμε τον εθελοντισμό και την προσφορά με την ανακάλυψη και το ταξίδι… έτσι λοιπόν το αποφασίσαμε και έτσι κάναμε αίτηση και γίναμε και οι τρεις μας δεκτές σε ένα πρόγραμμα που έμελλε να περάσω δύο από τις πιο ξεχωριστές εβδομάδες της ζωής μου.
Όταν επιλέξαμε το πρόγραμμα ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα μέναμε μέσα σε ένα κάστρο στην κορυφή ενός λόφου , γνωρίζαμε ότι για δύο εβδομάδες θα μοιράζαμε τον κόσμο μας και την καθημερινότητα μας με άλλους 21 εθελοντές από όλο τον κόσμο. Ωστόσο τίποτα μα απολύτως τίποτα αυτών που ξέραμε και φανταζόμασταν δεν θα μπορούσε να είναι αντάξιο αυτών που βιώσαμε!!
Τρίτη 8 το απόγευμα εντελώς αργοπορημένες φτάνουμε στο κάστρο. Όλοι είναι ήδη εκεί και αρχίζουμε αμέσως τις γνωριμίες...πώς θα θυμάμαι τόσα ονόματα σκέφτηκα… Αφήνουμε τους σάκους και αμέσως μας φωνάζουν να έρθουμε να φάμε.. γίνεται η πρώτη γνωριμία με την καταλανική κουζίνα. Στο τραπέζι επικρατεί ένας χαμός, 24 άτομα να προσπαθούν να συνεννοηθούν και να μιλήσουν με όλους. Αχ τόσα διαφορετικά άτομα πως θα τα καταφέρουμε σκέφτηκα.
Την επόμενη μέρα ξυπνάμε και κατευθυνόμαστε σε ένα χώρο που βρισκόταν δίπλα από το κάστρο, στον χώρο της ανασκαφής. Από τότε και κάθε καθημερινή το πρωί (9 με 11 και 12 με 2) παίρναμε τις αξίνες και τα φτυάρια μας, βάζαμε τα κράνη και τα γάντια μας και γινόμασταν αρχαιολόγοι. Έπειτα η καλύτερη ώρα έφτανε... η ώρα του μεσημεριανού φαγητού… από σαλάτες με τόνο, ρεβίθια ή φακές μέχρι καλαμαράκια, μπακαλιάρους, μακαρόνια αλά καταλάν, παέγια και τορτίγιες. Τα απογεύματα άρχιζε ένα πλήθος δραστηριοτήτων, ώστε να γνωριστούμε καλύτερα και κυρίως να διασκεδάσουμε.
Τα σαββατοκύριακα μέναμε στο χωριό Arbucias που βρίσκεται στις παρυφές του λόφου, όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουμε και να πάρουμε μια πραγματική γεύση από την καταλανική κουλτούρα. Επιπλέον, κάναμε δύο μοναδικές και αξέχαστες εκδρομές στην παραλία της Santa Maria del Mare και στην μαγευτική και γραφική πόλη της Girona. Ο εθελοντισμός μας άνοιξε ένα παράθυρο στον κόσμο και μας έδωσε την δυνατότητα να γίνουμε πραγματικοί ταξιδιώτες αντί για απλοί τουρίστες.
Ωστόσο, η ομάδα των εθελοντών μας ήταν αυτή που έχει μείνει βαθιά και ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη μου. Όλα αυτά που ‘σκεφτόμουν’, οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί μου άλλαξαν και διαλύθηκαν χωρίς υπερβολές από την πρώτη μέρα που ξύπνησα και άκουσα τους Τούρκους και τους Ιταλούς να μου λένε “Kalimera Christina” , ένιωσα αμέσως τόσο οικεία σαν το σπίτι μου. Ήμασταν άτομα από 18 εώς 23 ετών που στην πορεία ανακαλύψαμε πως οι ομοιότητες μας είναι πολύ μα πολύ περισσότερες από τις διαφορές μας. Από την Ελλάδα ήμασταν μόνο εγώ, η Ελένη και η Αγγελική και τα άλλα 21 άτομα κάλυπταν την απόσταση από το Μεξικό μέχρι την Νότια Κορέα.
Και οι 3 μας δεν θα ξεχάσουμε τους φιλόξενους καταλανούς Laura, Jago, Pera, Helena, Emma και Kristen, τις έξυπνες και ευγενικές Γαλλίδες Mathilde και Ondine, την γλυκιά Jueun από την Ν. Κορέα, την Guiomare με τα υπέροχα εδέσματα που μας έφερε από το Μεξικό, τον Jirka και Jonas από Τσεχία και Γερμανία με το απίστευτο χιούμορ τους, τους θεότρελους και ερωτευμένους με την Ελλάδα Ιταλούς Davide, Matteo, Aiace και Claudia, τους υπέροχους γείτονες από την Τουρκία Εymir και Ibrahim και τέλος τις όμορφες και εύθυμες Diana και Natasha από την Ρωσία. Εκείνες τις δύο εβδομάδες δεθήκαμε ο ένας με τον άλλον, αναπτύξαμε ισχυρές φιλίες και καταρρίψαμε εθνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ήταν μοναδικό που γνωρίσαμε τόσους νέους από άλλες κουλτούρες, βοηθήσαμε τις εκπληκτικές αρχαιολόγους Sandra και Jema, κατανοήσαμε περισσότερους άλλους λαούς, μοιραστήκαμε ιστορίες και αποκομίσαμε ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΖΩΗΣ.
Τρίτη 6 τα χαράματα: Η στιγμή της επιστροφής.
Εμείς και οι 2 Γαλλίδες έχοντας κλείσει πρωινή πτήση ήμασταν οι πρώτες που θα φεύγαμε. Αλληλοκοιταχτήκαμε όλοι. Όταν έχεις αναπτύξει σχέσεις ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ με κάποιους ανθρώπους οι σφιχτές αγκαλιές και τα δάκρυα είναι αναπόφευκτα. Και τότε αρχίζουν οι υποσχέσεις για meetings στα επόμενα χρόνια, όπου για τον καθένα από εμάς ίσχυε: “Να ξέρεις έχεις ένα σπίτι στην Ρώμη, ένα σπίτι στην Κορέα, ένα σπίτι στην Πράγα και ένα στο Παρίσι και αν ποτέ σε φέρει ο δρόμος στην Ελλάδα έχεις ένα σπίτι στην Αθήνα…”
Ακόμη βέβαια και αν δεν έρθουν ποτέ αυτά τα meetings, μένουν οι φωτογραφίες, τα αστεία βίντεο και οι υπέροχες αναμνήσεις!
Η εμπειρία μου με το εθελοντικό πρόγραμμα της ΕΛΙΞ ηταν ΜΟΝΑΔΙΚΗ και με σιγουριά σας προτρέπω να διαλέξετε την δική σας εθελοντική δράση που θα πλησιάζει την δική σας ιδιοσυγκρασία. Εγώ υπήρξα τόσο τυχερή, ώστε να την ζήσω μαζί με την αδερφή μου και την φίλη μας, αλλά και να μην σας συμβεί κάτι αντίστοιχο μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα είστε μόνοι σας!! Για αυτό βάλτε πέρα τους δικαιολογημένους φόβους σας και ετοιμαστείτε για μία (που το λέω και το εννοώ) εμπειρία ζωής!
Υ.Γ. : Το ξέρω πως βγήκε αρκετά μεγάλο το κειμενάκι (μπορεί να έγινα και κουραστική) αλλά στην ουσία ήθελα να σας μεταφέρω το πόσο υπέροχα πέρασα εγώ και τα κορίτσια. Μόλις γυρίσαμε μας είχε πιάσει το workcamp depression. Φίλοι και συγγενείς μας ρωτάγανε πως περάσαμε και εμείς νιώθαμε πως το μυαλό και η καρδιά μας ήταν ακόμη εκεί.
Σήμερα, ποου γράφω αυτά, έπειτα από ακριβώς 3 μήνες αναπολούμε όλες τις στιγμές και κυρίως τις πιο αστείες και γελάμε. Μας έχει μείνει ένα χαμόγελο και μια γλυκιά νοσταλγία. Εμπρός για τις δικές σας αξέχαστες εμπειρίες!
Χριστίνα
