Η εμπειρία της εθελόντρια της ΕΛΙΞ Γεωργία Α. από την συμμετοχή της σε Πρόγραμμα Εθελοντικής Εργασίας στην Ιταλία το 2011
Italy- Chiaverano 2011
Workcamp by Legambiente
Με λίγα λόγια από την Γεωργία Α.:
"Μπορούν 2 εβδομάδες να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης σου? Μπορούν να σου μείνουν αξέχαστες και να σε γεμίσουν τόσο?
Το καλοκαίρι του 2011 έκλεισα με μια φίλη μου θέση για ένα Workcamp στο Chiaverano της Ιταλίας. Η φίλη μου βρήκε την ΕΛΙΞ μέσω ίντερνετ κι εγώ ακολούθησα με ενθουσιασμό χωρίς να ξέρω τι θα ακολουθήσει!
Το workcamp ήταν στο Chiaverano ένα χωριό κοντά στο Τορίνο και στους πρόποδες των Άλπεων. Γύρω μας υπήρχε απίστευτο πράσινο και λίμνες. Στο σταθμό του τρένου μας περίμενε ο workcamp leader με χαμόγελο και μας πήγε στο σπίτι στο οποίο θα ζούσαμε τις επόμενες 2 εβδομάδες.
Πώς ήταν αυτές οι 2 εβδομάδες? Διαφορετικές και αξέχαστες!
Κάθε πρωί μετά το πρωινό ξεκινούσαμε όλοι μαζί για το μέρος όπου δουλεύαμε. Η δουλειά ήταν να καθαρίσουμε φυσικά μονοπάτια από αγριόχορτα και καλαμιές, να καθαρίσουμε βοτανικούς κήπους και να βάψουμε τα κάγκελα του σχολείου. Η περιοχή όπου δουλεύαμε ήταν καταπράσινη με θέα τη λίμνη και απέραντη έκταση δάσους. Κάθε μέρα 2 άτομα έμεναν σπίτι με την ιταλίδα μαγείρισσα μας, Paola, για να τη βοηθήσουν και να σερβίρουν τα «εργαζόμενα παιδιά». Οι εθελοντές ήμασταν 14. Από Γαλλία, Φιλανδία, Τσεχία, Ρωσία, Σκωτία, Σερβία, Τουρκία, Μεξικό, Κορέα!
Ένα από τα όμορφα πράγματα του work camp ήταν η επαφή με όλα αυτά τα διαφορετικά άτομα και τελικά το δέσιμο που αποκτήσαμε. Καθώς οι μέρες περνούσαν βλέπαμε ο ένας στον άλλο διαφορετικές συνήθειες, παίξαμε παιχνίδια από την κάθε χώρα, τραγουδήσαμε, δουλέψαμε σε ομάδες και στο τέλος αποχωριστήκαμε κλαίγοντας. Δεν το περίμενα πως μέσα στις 2 αυτές εβδομάδες θα αποκοτούσαμε inside jokes, ατάκες και τραγούδια του Workcamp και πως η επικοινωνία μας θα κρατούσε μέχρι και σήμερα...
H άλλη εμπειρία που άξιζε ήταν η επαφή με τους Ιταλούς, με την ιταλική κουλτούρα, την ιταλική κουζίνα… έζησα σε ένα χωριό, μακριά από τουρίστες, σαν Ιταλίδα. Είδα τις συνήθειες τους, χαιρετούσα τους “συγχωριανούς” μου με Ciao, απέκτησα τη συνήθεια να πίνω espresso σε κάθε ευκαιρία και να μου ξεφεύγουν ιταλικές τοπικές εκφράσεις! Χόρτασα πίτσα και πάστα και άλλα ιταλικά καλούδια.
Η καθημερινή ζωή: κάθε πρωί (εκτός σαββατοκύριακου) είχαμε για 4-5 ώρες δουλειά, μετά μεσημεριανό και είτε είχαμε ελεύθερο χρόνο όπου παίζαμε, κάναμε βόλτες, κολυμπούσαμε στη λίμνη είτε είχαν οργανώσει κάτι για μας όπως βόλτα στις κοντινές πόλεις, ορειβασία στις Άλπεις, ξενάγηση στα κάστρα, στα τοπικά εργαστήρια ακόμα και συμμετοχή σε τοπικό διαγωνισμό και το βράδυ καλεσμένοι κάθε φορά και σε άλλο μέρος για φαγητό.
Γιατί δεν θα ξεχάσω αυτές τις 2 εβδομάδες?
Αρχικά γιατί ήταν η πρώτη φορά που εργαζόμουν εθελοντικά σαν μέλος μιας ομάδας και είναι ιδιαίτερο συναίσθημα. Νιώθεις ωραία όταν συνεισφέρεις για μια μικρή τοπική κοινωνία. Οι κάτοικοι εργάζονταν μαζί μας και παρόλο που ένιωθα πως κάναμε τα λιγότερα όλοι ήθελαν να μας ανταμείψουν με ένα καλό γεύμα ή μια εκδρομή. Το ότι δούλευα αλλά και ζούσα με όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους σε μια νέα για μένα κουλτούρα ήταν μια πρόκληση και με βοήθησε να δω πως χειρίζομαι καταστάσεις . Γιατί γνώρισα τόσα ενδιαφέροντα άτομα και πια έχω φίλους από διάφορες χώρες, γνώρισα τόσα νέα πράγματα και έζησα νέες εμπειρίες. Έφυγα γεμάτη από εκεί κι ας ήταν για τόσο λίγο. Γεμάτη από εικόνες, γεύσεις, γέλια, εμπειρίες…
Όπως μας έγραψε στο τέλος ο work camp leader Mauro:
In our life there are unforgettable moments and these moments repay us of all the pains, diseases and sad moments we have to pass through. We become stronger. Although each of us lives thousands of miles away, something will unify you/us forever."
