Η εμπειρία μου: "Είπα να μοιραστώ και εγώ την εμπειρία μου μόνο και μόνο για να σας δείξω πόσα πολύ αξίζει να κάνει κανείς ένα τέτοιο ταξίδι. Απαιτούμενα προσόντα συμμετοχής; Θέληση και τίποτα άλλο!!!
Με λένε Στάθη, είμαι 23 ετών και μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου πάνω στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Σκεπτόμενος πως θα περάσω το καλοκαίρι του 2012 αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό απ' ότι συνηθίζει να κάνει ο περισσότερος κόσμος το καλοκαίρι στην Ελλάδα γι' αυτό και αποφάσισα να πάρω μέρος σ' ένα από τα workcamp της ΕΛΙΞ.
Δεν σας κρύβω ότι πάντα ήθελα να επισκεφθώ την Αφρική και να γνωρίσω - ως ταξιδιώτης και όχι ως τουρίστας - τα πάμπολλα μυστικά που κρύβει αυτή η ήπειρος. Χωρίς πολλές καθυστερήσεις και έχοντας λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα (εμβόλια κλπ) ξεκίνησα το πολλά υποσχόμενο ταξίδι μου.
Με ενδιάμεση στάση το Κάιρο προσγειώθηκα στο Ναϊρόμπι όπου πέρασα τις πρώτες μέρες μου γνωρίζοντας την πόλη καθώς και τους υπόλοιπους εθελοντές του προγράμματος. Για τις επόμενες 25 μέρες εθελοντές από Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ισπανία και Κένυα όλοι μαζί ζούσαμε σε ένα μικρό νησάκι στη λίμνη Βικτώρια με σκοπό να συνεργαστούμε για να βοηθήσουμε την τοπική κοινωνία. Με το που φτάνουμε λοιπόν στο νησί δεκάδες παιδιά τρέχουν κατά πάνω μας φωνάζοντας Mzungu! Mzungu! (λευκός άνθρωπος στα Σουαχίλι). Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο είναι η πρώτη τους φορά που βλέπουν λευκούς ανθρώπους και το να τα αφήσουμε να μας αγγίξουν αποτελεί για αυτά το μεγαλύτερο δώρο της ημέρας. Βλέπετε αποτελούμαι για αυτά ένα παράθυρο στον έξω κόσμο που τόσο απεγνωσμένα θέλουν να γνωρίσουν κάτι που σίγουρα φανερώνουν οι ερωτήσεις που μας έκαναν αλλά κυρίως ο τρόπος που μας κοίταζαν.
Καλλιέργεια και συγκομιδή φρούτων και λαχανικών, σίτιση ορφανών παιδιών, επισκέψεις σε σχολεία της περιοχής καθώς και σε αυτόνομες κοινότητες γυναικών αποτέλεσαν μερικές από τις καθημερινές μας ασχολίες. Βέβαια οι συνθήκες διαβίωσης σε ένα μικρό χωριό της Κένυας φαντάζουν μάλλον δύσκολες (κοιμόμασταν με υπνόσακους στο πάτωμα και δεν είχαμε πρόσβαση σε ρεύμα και τρεχούμενο νερό) αλλά από την άλλη όχι μόνο μου επέτρεψαν να αισθανθώ ένα με τη φύση αλλά και να εκτιμήσω με το παραπάνω κάποια πράγματα που λανθασμένα θεωρούσα δεδομένα.
Τα σαββατοκύριακα κάναμε μικρές εκδρομές και επισκεφτήκαμε από τροπικά δάση μέχρι πάρκα με άγρια ζώα που σφύζουν από ζωή. Οι ομορφιές της Κένυας άλλωστε είναι αναρίθμητες! Η ομορφότερη όμως στιγμή της ημέρας ήταν κάθε βράδυ όπου όλοι ήμασταν πολύ κουρασμένοι από τις εργασίες που είχαν προηγηθεί και καθόμασταν γύρω από τη φωτιά που είχαμε στήσει. Εκεί βλέποντας τις πυγολαμπίδες που πετούσαν δεξιά και αριστερά μοιραζόμασταν εμπειρίες και ιστορίες, σκέψεις, όνειρα και αναμνήσεις. Ως θέα είχαμε μία υπέροχη φωτεινή πόλη στην επιφάνεια της λίμνης Βικτώρια που εμφανιζόταν όμως μόνο αργά τη νύχτα...Ήταν εκατοντάδες ψαράδες που έβγαζαν το μεροκάματό τους.
Θα ήθελα να πω τόσο πολλά ακόμα αλλά όσα και αν πω ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Γι' αυτό βγείτε εκεί έξω, τολμήστε να ζήσετε κάτι διαφορετικό και θα με θυμηθείτε. Η γνωριμία με εθελοντές από όλο τον κόσμο, η επαφή με μία διαφορετική κουλτούρα και φυσικά το αίσθημα της προσφοράς είναι αξίες ανεκτίμητες που θα μας συνοδεύουν για μία ζωή.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι η Κένυα είναι μια από τις φτωχότερες χώρες που έχω επισκεφτεί αλλά έχει μερικούς από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Ας αναλογιστούμε λίγο λοιπόν τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους..."
Στάθης Αλεξόπουλος.
