Μαρτυρία για την εμπειρία μου στο εθελοντικό πρόγραμμα UV.268 Tanzania με την ΕΛΙΞ

Τίτλος: Youth against ignorance

Ονομάζομαι Στέλιος Κολομβούνης, είμαι γεννημένος το 1980 και το 2011 αποφάσισα για 2η φορά να συμμετάσχω σε ένα από τα εθελοντικά προγράμματα που παρέχει η ΕΛΙΞ σε συνεργασία με τις εθελοντικές οργανώσεις που υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα στο οποίο συμμετείχα ήταν στη Τανζανία, σε ένα χωριό κοντά στη πρωτεύουσα Dodoma, το καλοκαίρι του 2011.

Πότε:7-20 August 2011

3 λέξεις έρχονται στο μυαλό για αυτό το ταξίδι: φόβος, απογοήτευση, συνειδητοποίηση.

Πριν φύγω για το ταξίδι ήμουν γεμάτος ενθουσιασμό. Θα πήγαινε για 1η φορά στην ήπειρο της Αφρικής, θα έβλεπα από κοντά όλες αυτές τις δυστυχίες που βλέπουμε στη τηλεόραση και διαβάζουμε στα περιοδικά, θα πρόσφερα τη βοήθειά μου και θα ερχόμουν πίσω πιο γεμάτος. Η Αφρική νομίζω ότι φαντάζει για έναν άνθρωπο της Ευρώπης που δεν έχει ξαναπάει σα κάτι απόμακρο, ζεστό, με πολύ ήλιο, με φτώχεια, με λιοντάρια και με AIDS.

Πολλά σκέφτεται το μυαλό πριν πάει και πολλά νομίζει ότι θα δει.

Όταν όμως φτάνεις εκεί παθαίνεις το 1ο σοκ! Βλέπεις από κοντά πολλά πράγματα, βλέπεις από κοντά τον κόσμο αυτό, τον βιώνεις στο πετσί σου, έρχεσαι σε επαφή μαζί του, νιώθεις τις διαφορές που έχεις από κοντά, μέσα σου, στη ψυχή σου.

Τα ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού ήταν τα εξής: Γιατί τελικά έκανα αυτό το ταξίδι; Ποιον θέλω να βοηθήσω; Για ποιον το κάνω; Αξίζει όλο αυτό; Μήπως τελικά συμπεριφέρομαι σαν το θεατή στο ζωολογικό κήπο; Μήπως τελικά εγώ είμαι το ζώο; Μήπως τελικά κερδίζω ευχαρίστηση από όλη αυτή τη φτώχεια; Μήπως τελικά δε φταίει κανείς για τίποτα;  Μήπως ο κάθε ένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του;

Πολλά και συνεχή τα ζυμώματα μέσα σου που σε ξυπνάνε και σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πολλές αλήθειες για τον εθελοντισμό και τη πραγματική προσφορά του στην ανθρωπότητα. Συνειδητοποιείς ότι τελικά όλα αυτά δε ξέρεις αν και τι αποτέλεσμα έχουν. Συνειδητοποιείς ότι τελικά όλοι έχουν ευθύνη για τη κατάντια τους – ακόμα και οι ίδιοι οι παθόντες. Συνειδητοποιείς ότι είσαι πολύ λίγος για να κάνεις κάτι πραγματικά για τον οποιονδήποτε.Συνειδητοποιείς ότι τελικά έχεις πολλές αποτυχίες και εσύ ως άνθρωπος αλλά και πολλά βάσανα που κουβαλάς και ο εθελοντισμός σε ωριμάζει αν τον δεις στα μάτια.

Βοηθήσαμε να βαφτούν κάποιες τάξεις σχολείων (καμία σχέση με τα σχολεία που έχουν συνηθίσει στη χώρα μας και στην Ευρώπη), παίξαμε με πολλά (πάρα πολλά) παιδιά, επισκεφτήκαμε ένα μικρό πάρκο (Safari), ήρθαμε σε επαφή με πολύ κόσμο του χωριού αλλά και από όλο το πλανήτη, παίξαμε πολλά παιχνίδια με τους υπόλοιπους εθελοντές, μιλήσαμε με τους ντόπιους ομαδάρχες για την αξία του εθελοντισμού για τη χώρα τους, συγκρίναμε την εκπαίδευση σε Ευρώπη και Αφρική, ακούσαμε πολύ μουσική της χώρας, δοκιμάσαμε την αγορά της Τανζανίας, αλλά και πολύ λίγο από το φαγητό τους και ακούσαμε πολλά (πααααρα πολλά) κουνούπια.

Θα τελειώσω αυτή τη μαρτυρία με μια πολύ ωραία φράση που διάβασα σε μια τοπική εκδήλωση σε αυτό το ταξίδι:

“It is only when we stand up, with all our failings and sufferings, and try to support others rather than withdraw into ourselvs, that we can live the life of community” - Jean Vanier