Ονομάζομαι Διδώ Σωτηροπούλου, είμαι 21 χρονών και φέτος συμμετείχα σε ένα από τα εθελοντικά προγράμματα της Έλιξ στην Κένυα. Συγκεκριμένα στο χωριό Ahero το οποίο βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη της μιας ώρας από την Λίμνη Βικτώρια. Ήταν παιδικό όνειρο για μένα να ταξιδέψω στην Αφρική και σκέφτηκα πως ο ιδανικός τρόπος είναι ο συνδυασμός ενός ταξιδιού-εμπειρία ζωής με τον εθελοντισμό.
Όσο μεγάλη και αν ήταν η επιθυμία μου να ταξιδέψω στην Αφρική δεν κρύβω ότι υπήρχε ο φόβος του τι θα συναντούσα όταν θα έφτανα εκεί... Τελικά ήταν όλα καλά οργανωμένα και οι μέρες ήταν όλες αξέχαστες.
Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός πως το πρώτο πράγμα που παθαίνεις όταν φτάνεις είναι σοκ. Όλα αυτά που δείχνει η τηλεόραση είναι αλήθεια, οι άνθρωποι ζουν σε πρωτόγνωρες συνθήκες και παλεύουν καθημερινά για ότι για μας είναι δεδομένο. Στις πόλεις υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών κενυατών καθώς δεν υπάρχει μεσαία τάξη. Όσο περνούσαν οι μέρες συνειδητοποίησα, με όσα έβλεπα, πόσοι πολλοί είναι τελικά αυτοί που έχουν ανάγκη για βοήθεια, πως είναι αδύνατο να τους βοηθήσεις όλους και πως η βοήθεια που προσφέραμε ήταν απλά ένα μικρό λιθαράκι σε μια συνολική προσπάθεια που γίνεται από όλους τους εθελοντές που βρίσκονται στην Κένυα.
Την δεύτερη κιόλας μέρα μαζί με όσους εθελοντές το είχαν επιλέξει ξεκινήσαμε για το εθνικό πάρκο Masai Mara. Κάναμε σαφάρι και επισκεφτήκαμε το χωριό των Masai. Ήταν μοναδική εμπειρία. Οι Masai και γενικότερα οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν θεωρούν πως είναι φτωχοί καθώς ζουν με ότι τους παρέχει η φύση. Έχουν κρέας, όσπρια, γάλα, νερό και είναι έτσι αυτάρκεις.
Τις επόμενες μέρες όταν επιστρέψαμε στο Ναϊρόμπι μας έκαναν ξενάγηση της πρωτεύουσας και των γύρω περιοχών. Είχε έρθει η Κυριακή και την Δευτέρα θα ξεκινούσε το workcamp. Είχαν πλέον φτάσει και οι υπόλοιποι εθελοντές με τους οποίους γνωριστήκαμε και συζητήσαμε τους λόγους που έφεραν τον καθένα ξεχωριστά στην Κένυα. Παιδιά από την Γαλλία, την Γερμανία, την Φιλανδία, την Κορέα, την Αυστρία και το Βέλγιο, όλοι μοιραζόμασταν έναν κοινό στόχο! Δεθήκαμε πολύ σαν ομάδα και αυτό ήταν το πιο θετικό αλλά και ταυτοχρόνως το πιο στενάχωρο ιδίως την τελευταία ημέρα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν έναν μακρύ δρόμο με προορισμό το Ahero. Μέναμε σε μια μικρή φάρμα όπου εκεί πραγματοποιούσαμε και τις καθημερινές δουλειές. Υπήρχαν περίπου 25 με 30 παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που ήταν ορφανά από τον ένα ή και τους δύο γονείς τα οποία πήγαιναν στο σχολείο του χωριού. Όταν ερχόταν λοιπόν η ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος τα παιδάκια αυτά ερχόντουσαν να φάνε το μεσημεριανό τους στο χώρο που εμείς μέναμε. Βοηθούσαμε δύο ντόπιες γυναίκες με την προετοιμασία, το σερβίρισμα, το καθάρισμα, τα πάντα.
Επίσης βοηθήσαμε να φτιαχτεί η περίφραξη του ορνιθοτροφείου που υπήρχε, φυτέψαμε μπανανιές, καθαρίσαμε τους προαύλιους χώρους, σκάψαμε το λεγόμενο fish point, ένα μικρό βαλτότοπο με ένα είδος ψαριού που ζει στα λασπόνερα και τέλος ζωγραφίσαμε μια μεγάλη αίθουσα. Όλες αυτές οι δουλειές έγιναν προς όφελος των παιδιών καθώς βελτιώνουν την οικονομία της τοπικής κοινωνίας.
Τα σαββατοκύριακα ήταν ελεύθερα και κάναμε εκδρομές στο τροπικό δάσος Kakamega, στην πόλη Kisumu και στην Λίμνη Βικτώρια όπου κάναμε βόλτα με βάρκα για να δούμε ιπποπόταμους. Τα απογεύματα ήταν επίσης ελεύθερα οπότε μπορούσαμε να κάνουμε επισκέψεις όλοι μαζί σε σπίτια του χωριού και να δούμε τον τρόπο ζωής των ανθρώπων εκεί. Πηγαίναμε επίσης στην αγορά του χωριού είτε για κάποιο ίντερνετ καφέ είτε για τις παραδοσιακές pub όπου χορεύαμε με τους ντόπιους. Οι κενυάτες είναι πολύ χαρούμενοι άνθρωποι, η μουσική και ο χορός βρίσκονται παντού! Το '' hakuna matata'' είναι τρόπος ζωής για αυτούς! Στα σουαχίλι σημαίνει πως δεν πρέπει να ανησυχείς, πως δεν υπάρχει πρόβλημα.
Όλες αυτές τις μέρες του project έπρεπε να αφήσουμε πίσω οτιδήποτε είχε σχέση με τις δυτικού τύπου ανέσεις. Κάναμε μπάνιο με κουβάδες και έπρεπε να σπαταλήσουμε συγκεκριμένη ποσότητα νερού για να πλύνουμε τα δόντια και τα ρούχα μας. Φυσικά και δεν υπήρχε τηλέφωνο, τηλεόραση και ίντερνετ και σχετικά με το φαγητό υπήρχαν άφθονα όσπρια και λαχανικά και λιγότερο κρέας. Η καλύτερη στιγμή της ημέρας ήταν όταν πηγαίναμε στη αγορά για να αγοράσουμε ένα παγωμένο αναψυκτικό καθώς δεν υπάρχουν παντού ψυγεία αλλά και το βράδυ πριν κοιμηθούμε που παίζαμε όλοι μαζί διάφορα παιχνίδια. Αυτό που στις χώρες μας είναι το πιο απλό και αδιάφορο εκεί έγινε το αγαπημένο μας.
Την μέρα της επιστροφής στην Ελλάδα η νοσταλγία που ήδη ένιωθα ήταν μεγάλη... Για τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και τις εμπειρίες που ζήσαμε όλοι μαζί. Τα πάντα ήταν όμορφα και δημιουργικά. Είναι τόσα πολλά αυτά που ''είδα'' που δεν περιγράφονται σε μια σελίδα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση που έπαιρναν κάποια μικρά παιδιά τα οποία έβλεπαν για πρώτη φορά λευκό άνθρωπο και ένιωθαν πως βλέπουν ίσως κάποιο φάντασμα. Τα περισσότερο εξοικειωμένα φώναζαν συνεχώς στο δρόμο Mzungu! Mzungu! Που σημαίνει λευκός άνθρωπος στα σουαχίλι. Δεν ξέρω τελικά τι καθορίζει τον κάθε άνθρωπο πλούσιο ή φτωχό και χαρούμενο ή δυστυχισμένο. Είναι πολύ διαφορετικό να βλέπεις την Κένυα σε κάποιο ντοκιμαντέρ από το να το ζεις εσύ ο ίδιος.
Ήταν μια μοναδική εμπειρία και θα παρότρυνα τον καθένα να τη ζήσει κάποια στιγμή. Εύχομαι και εγώ να μπορέσω ίσως κάποτε να επιστρέψω είτε στο Ahero,για να δω πως είναι όλα αυτά που εμείς δημιουργήσαμε, είτε σε κάποια άλλη αφρικανική χώρα...
