TANZANIA: η χώρα του Kilimanjaro, των σαφάρι και της Ζανζιβάρης…

Γεια σας! Με λένε Γιώτα, είμαι 29 ετών και φέτος πήρα μέρος σε ένα WorkCamp της ΕΛΙΞ στην ορεινή περιοχή του Kilimanjaro στην Τανζανία. Μέναμε σε ένα μικρό χωριό σε υψόμετρο 1800 μ, όπου το κλίμα ήταν παρόμοιο με ενός αντίστοιχου ελληνικού χωριού στο ίδιο υψόμετρο το καλοκαίρι. Τουτέστιν, ευχάριστο.

Ευτυχώς λόγω υψομέτρου γλιτώσαμε και τα κουνούπια και την πιθανή ελονοσία! Το τοπίο καταπράσινο, γεμάτο μπανανιές, δέντρα καφέ, δέντρα avocado και βουκαμβίλιες. Από την αυλή του σπιτιού που μέναμε είχαμε θέα τις χιονισμένες κορυφές του Kilimanjaro! 

Η οργάνωση του τοπικού φορέα ήταν εξαιρετική. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν ότι η ομάδα των εθελοντών αποτελούνταν από μίξη ντόπιων Τανζανών, Μοζαμβικάνων και Ευρωπαίων, όλοι μαζί, γίναμε μια παρέα. Έτσι, μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά τον τρόπο ζωής των κατοίκων της Τανζανίας, τα ήθη και τα έθιμά τους, το φαγητό τους (μας μαγείρευε καθημερινά Τανζανή γυναίκα νοστιμότατα τοπικά φαγητά) και την κουλτούρα τους, αφού μέναμε μαζί τους. Η αποδοχή του WorkCamp  από την τοπική κοινωνία ήταν επίσης πολύ θετική.

Η δουλειά μας ήταν προσαρμοσμένη στις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας. Γυαλοχαρτίσαμε και βάψαμε 2 αίθουσες του σχολείου τους, φυτέψαμε κάποια δέντρα στις παρυφές του Kilimanjaro και κάναμε εκστρατείες για το AIDS. Στα πλαίσια αυτού του τελευταίου συζητήσαμε με ανθρώπους φορείς HIV (πολύ δυνατή εμπειρία), παίξαμε θέατρο στην τοπική αγορά, τραγουδήσαμε στα Swahili (ναι, στα Swahili!!) στην εκκλησία τους, και κάναμε συζητήσεις και παιχνίδια με μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πάνω στο θέμα του AIDS. Επίσης, παίξαμε και με παιδιά.

Το σαββατοκύριακο είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε 3ήμερο σαφάρι, αυτό και αν ήταν εμπειρία! Είδαμε από κοντά στο φυσικό τους περιβάλλον ζέμπρες, καμηλοπαρδάλεις, λιοντάρια, γαζέλες, ελέφαντες, στρουθοκαμήλους, μαϊμούδες, ιπποπόταμους, με φόντο ένα απίστευτο αφρικανικό τοπίο… Εντυπωσιακό! Και γνωρίσαμε από κοντά και τη φημισμένη φυλή των Μασάι.

Οι Τανζανοί? Τελείως διαφορετική κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι. Δεν θα τους δεις ποτέ να γκρινιάζουν, να δυσανασχετούν, να παραπονιούνται. Είναι πάντα χαμογελαστοί, ο ρυθμός και η μουσική κυλάει στο αίμα τους, και πάντα έχουν όρεξη για χορό, τραγούδι και κουβέντα. Άγχος δεν υπάρχει, και όλα γίνονται αργά. “Pole-pole” που λένε και οι ντόπιοι στα Swahili, σιγά σιγά.

Οι προκλήσεις για εμάς τους Ευρωπαίους, πολλές. Καταρχήν έπρεπε να απαρνηθείς όλες τις δυτικού τύπου ανέσεις. Πράγματα που σε όλους εμάς φαντάζουν τόσο απλά, εκεί γίνονται με δυσκολία, με κόπο. Το να πλύνεις δόντια, να πας τουαλέτα, να κάνεις ντουζ, να πλύνεις τα ρούχα σου… Το νερό, αν υπάρχει τρεχούμενο είναι κρύο, παγωμένο από το βουνό. Και μ’ αυτό κάναμε μπάνιο. Τηλεόραση και ραδιόφωνο δεν υπήρχε στο σπίτι, φυσικά ούτε και internet. Τα στάνταρτ υγιεινής τελείως διαφορετικά με τα δικά μας. Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν το συζητώ, μια περιπέτεια! Η συνεννόηση με τους ντόπιους πολλές φορές δύσκολη. Όχι μόνο λόγω γλώσσας, μα και διαφορετικής κουλτούρας.

Αλλά…αυτή δεν είναι και η μαγεία ενός τέτοιου ταξιδιού? Πηγαίνεις εκεί με σκοπό την εμπειρία, την ολοκληρωμένη εμπειρία, να γνωρίσεις τους διαφορετικούς αυτούς ανθρώπους και τον τρόπο ζωής τους “από μέσα”, να ζήσεις για λίγο στον δικό τους κόσμο, όπως ζουν αυτοί, και όχι όπως ζεις εσύ στην Ευρώπη. Και ήταν μεγάλη ικανοποίηση να βλέπεις να εαυτό σου να αντιπαρέρχεται τις δυσκολίες, να νικά τις αντιξοότητες και να τα καταφέρνει. Κάποιες φορές χρειάστηκε να φτάσω στα όρια μου ή και να τα ξεπεράσω, μα γι’ αυτό ακριβώς τώρα αισθάνομαι περήφανη και χαρούμενη που τα κατάφερα μια χαρά.

Το πιο σημαντικό για μένα όμως ήταν οι σκέψεις και οι προβληματισμοί που μου γεννήθηκαν μέσα από αυτό το ταξίδι. Σκέφτηκα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία, προβληματίστηκα και αναθεώρησα θέσεις και απόψεις που μέχρι πρότινος θεωρούσα δεδομένες. Και για κάποια πράγματα δεν έχω καταλήξει ακόμα μέσα μου, όπως για το πώς ορίζεται η φτώχεια, τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, τι είναι κοινωνικά δίκαιο και τι άδικο, τι είναι η παγκόσμια δικαιοσύνη και αν είναι εφικτή… Είδα μια άλλη πλευρά της ζωής –γιατί άλλο να το βλέπεις σε ντοκιμαντέρ κι άλλο να το βιώνεις εσύ ο ίδιος- και μου είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσω τις εντυπώσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου για αυτό το ταξίδι σε 1 σελίδα χαρτί. Σίγουρα δεν είναι ένα ταξίδι που θα το χαρακτήριζα ως “ταξίδι αναψυχής”, αλλά ένα ταξίδι εμπειρίας και περισσότερο εσωτερικών αναζητήσεων που θα παρότρυνα τον καθένα να το κάνει. Και πιστεύω πως ο καθένας μας “οφείλει” να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι στη ζωή του.